Το φιλί

Πόσα φιλιά έχεις δώσει κι έχεις πάρει στη ζωή σου. Πόσο μαγικό είναι ένα φιλί, πόσα διαφορετικά συναισθήματα μπορεί να εκφράσει, πόσα μπορεί να πει με ένα απαλό άγγιγμα.

Μια ζωή γεμάτη φιλιά. Φιλιά που σε κάνουν να νιώθεις μοναδική, φιλιά-φωτιά, φιλιά τρυφερά, φιλιά νοτισμένα από δάκρυα, φιλιά παρηγορητικά, φιλιά κενά, φιλιά λατρείας.

Φιλιά που δεν ξεδιψούν καθόλου την ανάγκη σου για επαφή, ίσα ίσα την κάνουν πιο δυνατή, πιο αποφασισμένη. (Αν έχεις διαβάσει το βιβλίο Το άρωμα, του Πάτρικ Ζίσκιντ, θυμήσου το σοκαριστικό αλλά τόσο λογικό μέσα στον παραλογισμό του τέλος του βιβλίου.)

Το πρώτο φιλί που έδωσες και πήρες; Διστακτικό, διαπερασμένο με επιθυμία και ντροπή, το θυμάσαι;

Το πρώτο φιλί στο νεογέννητο αγγελούδι σου. Και μετά φιλιά, φιλιά, φιλιά, μέρες που κυλούν ανάμεσα σε φιλιά και αγκαλιές. Μέρες μυρωδάτες και μοναδικές. Που από την αϋπνία νομίζεις ότι ύπτασαι σε έναν ενδιάμεσο χώρο και το μόνο που σε κρατά γερά δεμένη με την πραγματικότητα είναι τα φιλιά σε αυτό το μικροσκοπικό πλάσμα.

Το φιλί της μαμάς στο ματωμένο γονατάκι που κάνει τον πόνο να περάσει μαγικά.

Το φιλί την πρώτη μέρα του σχολείου. Το φιλί που θα μπορούσε να απλωθεί και να ξεκολλήσει από τα χείλη σου, να γίνει σύννεφο φιλί και να πετάει πάνω από το σχολείο, προστατεύοντας το μικρό σου μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι και να επιστρέψει σε σένα.

Το φιλί στο ζεστό μέτωπο, που ακουμπάς απαλά τα χείλη για να δεις αν το παιδί σου έχει πυρετό, ένα άγγιγμα/θερμόμετρο που καταλήγει σε φιλί γιατρειάς. Αν μπορούσες, αν είχες τη δύναμη, θα κρατούσες κολλημένα τα χείλη σου στο καυτό μέτωπο μέχρι να φύγει ο πυρετός.

Και τα χρόνια περνάνε ανάμεσα σε φιλιά.

Κάθε πρωί, ένα φιλί για “καλημέρα και καλή δουλειά”, εκείνο το πεταχτό φιλί που όμως αν δεν το πάρεις/δώσεις νιώθεις ότι κάτι λείπει από τη μέρα σου.

Και μετά, το φιλί του γιου, που πότε στο παραχωρεί και πότε όχι –ανάλογα με τις διαθέσεις πια- και γι’ αυτό οι φορές που σκύβει για να σε φιλήσει, όντας χρόνια τώρα πιο ψηλός από τη μαμά, είναι πολύτιμο φυλακτό.

Το φιλί, τα φιλιά, στα μαλλιά, στα χέρια, στα τρυφερά μάγουλα της κόρης, που τα καλοδέχεται όταν έχει τις καλές της και σκέφτεσαι πως όσο κι αν μεγαλώσουν τα παιδιά, ποτέ δεν είναι πολύ μεγάλα για να τους δείχνεις την τρυφερότητά σου.

Και αχ, αυτό το φιλί του έρωτα. Η μαγική πύλη που ενώνει δύο ψυχές. Το φιλί που ξεσηκώνει τα πάθη, που κάνει το αίμα να κυλάει. Το φιλί που όταν δεν χάνει το άρωμα και τη δύναμή του γίνεται κινητήριος δύναμη για όλα τα άλλα γύρω σου.

Πόσα ακόμη φιλιά;

Ελένη