Χθες πήρα μέρος στον 40ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, τον επετειακό αγώνα των 40 ετών. Ήμουν μία από τους περίπου 70.000 συμμετέχοντες και θα σου πω γιατί θα το κάνω ξανά και ξανά και ξανά.
70.000 δρομείς από 140 χώρες πήραν μέρος στον χθεσινό 40ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. 21.000 αθλητές ήταν ο αριθμός ρεκόρ που έκαναν την κλασική διαδρομή των 42.195 μέτρων. Κι εγώ έτρεξα/περπάτησα τα 5 χιλιόμετρα, από το Σύνταγμα μέχρι το Παναθηναϊκό Στάδιο.
Ο μεγαλύτερος αντίπαλος
Σιγά το επίτευγμα που το κάνεις και άρθρο, θα σκεφτεί κανείς. Δικαίως ενδεχομένως. Το θέμα όμως στον Μαραθώνιο, και σε κάθε αγώνα, είναι ότι ο καθένας αγωνίζεται πρώτα απ’ όλα με τον ίδιο του τον εαυτό. Ο οποίος αποδεικνύεται συχνά πολύ δύσκολος αντίπαλος.
Ο εαυτός μας είναι αυτός που μπορεί να μας ωθήσει να κάνουμε άθλους ή μπορεί να μας καθηλώσει στη θέση μας, σε μία φθίνουσα ακινησία. Ο εαυτός μας είναι αυτός που μας θέτει ανυπέρβλητα όρια και ο εαυτός μας είναι αυτός που τα ξεπερνά με ένα ψυχικό άλμα. Ο εαυτός μας είναι αυτός που φωνάζει, σταμάτα πια, δεν μπορείς. Ο εαυτός μας είναι αυτός που φωνάζει, προχώρα, μπορείς να κάνεις τα πάντα.
Το θέμα είναι ποιον εαυτό θα αφήσεις να νικήσει. Τον εαυτό που σε κρατάει πίσω, τον εαυτό που δεν σε αφήνει να προσπαθείς γιατί φοβάται ότι θα πέσεις ή τον εαυτό που σε σπρώχνει να γίνεσαι καλύτερη, να δοκιμάζεις τα όριά σου και που σου λέει ότι κι αν πέσεις, θα ξανασηκωθείς και θα συνεχίσεις.
Για μένα, λοιπόν, το να έχω ακόμη τη διάθεση να ξυπνήσω γεμάτη ενέργεια και χαρά τα ξημερώματα της Κυριακής μιας δύσκολης και επίπονης εβδομάδας, ήταν θέμα μυαλού.
Το άρθρο αυτό το έγραψα για το νέο μου δημοσιογραφικό σπίτι, το monopoli.gr οπότε θα σε προσκαλέσω να διαβάσεις εκεί τη συνέχεια.
myfortysomethingworld 