Πάλι γενέθλια;

Όχι του blog, δικά μου. Αρχίζουν οι 365 μέρες να φαίνονται λιγότερες, οι εβδομάδες και οι μήνες να περνάνε πιο γρήγορα – ή μου φαίνεται; Μπα, διάβασα αυτά που έγραφα πέρυσι στα γενέθλιά μου και μου φαίνεται πως όλα όσα περιέγραφα έγιναν χθες.

Ένιγουέι, ήρθαν και πάλι τα γενέθλια. Δεν ξέρω εσύ, εγώ πάντα τα χαίρομαι – και ναι, σβήνω κεράκια. Και λέω τα χρόνια μου. Και τα καμαρώνω, να σου πω. Γιατί δεν φοβάμαι το χρόνο που περνάει, ούτε τις ρυτίδες (καλά, με ενοχλούν λίγο αλλά τις ξεχνάω), ούτε τις λευκές τρίχες (ευχαριστώ μαμά και μπαμπά για το καλό γονίδιο!) και προφανώς δεν με ενδιαφέρει η χρονολογία που γράφει η ταυτότητά μου. Αυτή έχει χρησιμότητα μόνο για πρακτικούς λόγους.

Fortysomething και καμαρώνουμε!

Αυτό που φοβάμαι είναι μήπως ξυπνήσω μια μέρα και δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω μου, και δεν έχω κάτι καινούργιο να κάνω και να δοκιμάσω ή κάτι καινούργιο να σκεφτώ και να προβληματιστώ.

Κι αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μου αρέσει που μεγαλώνω. Μου αρέσει που περνάνε τα χρόνια και μπορώ να καμαρώνω και να θαυμάζω και αν νιώθω περήφανη για όλα όσα έχω δημιουργήσει και αποκτήσει αυτά τα λίγα χρόνια που βρίσκομαι τριγύρω. Πρώτα απ’ όλα τα δύο καμάρια/παιδιά μου, μια ευτυχισμένη (κατά βάση!) προσωπική ζωή για την οποία έχουμε πασχίσει και οι δύο βασικοί συμμετέχοντες στο καστ της και μετά για όλα τα άλλα που έχουν έρθει και κάνουν τη ζωή μου πιο όμορφη, πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα.

Η ευχή μου σβήνοντας τα sparkling κεράκια μου: να γεράσω, να ασπρίσουν τα μαλλιά μου, να γεμίσει το δέρμα μου ρυτίδες, να τα έχω τετρακόσια και να με βαστάνε τα πόδια μου και να έχω κοντά μου τα παιδιά μου και τον (γέρο) άντρα μου να μου κρατάνε με αγάπη το χέρι. Τι μεγαλύτερο θα μπορούσα να επιθυμώ;

Σε φιλώ,

Ελένη