Πώς θα ήταν να κοιμηθείς σαραντάρα και να ξυπνήσεις εικοσάρα; Όχι, χωρίς μπότοξ, μόνο με ψυχογενή αμνησία συμβαίνουν αυτά!

Σκέψου, λέει, ένα βράδυ να πέσεις κατάκοπη για ύπνο (ως μαμά, σύζυγος, εργαζόμενη, κόρη και πολλά άλλα) και το πρωί να ξυπνήσεις είκοσι χρόνια νεότερη, όχι μαμά, όχι σύζυγος, όχι εργαζόμενη, όχι πτώμα στην κούραση, αλλά μόνο κόρη!

Δεν είναι επιστημονική φαντασία, το διάβασα σε επιστημονική επιθεώρηση το περιστατικό! Η Naomi Jacobs έπεσε στο κρεβάτι ένα βράδυ άνοιξης, καλή ώρα, του 2008 ως μια 32χρονη μητέρα ενός 11χρουν αγοριού και φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Το επόμενο πρωί, λέει η ίδια, ήταν σαν τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής της να μην είχαν υπάρξει ποτέ! Αυτό ισχυρίζεται σε συνέντευξή της στο BBC.

 

Δεν αναγνώριζε το σπίτι της, το γιο της, ακόμη και η ίδια η φωνή της της φαινόταν διαφορετική, πιο βαριά, απ’ όσο την είχε συνηθίσει. Η τεχνολογία του 2008 μέσα στο σπίτι, από το smartphone μέχρι την τηλεόραση, της έμοιαζε βγαλμένη από ταινία φαντασίας. Ο μόνος τρόπος που βρήκε για να αντιμετωπίσει αυτή την ασυνήθιστη κατάσταση ήταν να πέσει ξανά για ύπνο. «Ήμουν πεπεισμένη ότι θα κοιμόμουν και θα ξυπνούσα ξανά στο 1992», είπε στο BBC στο πλαίσιο συνέντευξης που έδωσε με αφορμή την έκδοση του βιβλίου που έγραψε σχετικά με την εμπειρία της με τίτλο Forgotten Girl (Το κορίτσι που ξέχασε, σε ελεύθερη απόδοση).

Ωστόσο δεν είχε ξεχάσει τα πάντα. Μπορούσε να θυμηθεί αριθμούς τηλεφώνου, το pin της κάρτας της ενώ θυμόταν να οδηγεί, κάτι που σίγουρα δεν γνώριζε όταν ήταν 15 χρονών.

Αυτό που περιγράφει η Naomi Jacobs ακούγεται ως ψυχογενής αμνησία, επισημαίνει σχετικά με την περίπτωσή της ο ψυχολόγος Christian Jarrett. Η ψυχογενής αμνησία είναι μια μορφή απώλειας μνήμης στην οποία μπλοκάρονται ορισμένες προσωπικές πληροφορίες, ωστόσο το άτομο διατηρεί την κινητική μνήμη (γι’ αυτό μπορεί να οδηγεί το αυτοκίνητο) και αναμνήσεις για πράγματα όπως νούμερα και ημερομηνίες (π.χ. το pin).

Γιατί συμβαίνει αυτό; Το άγχος θεωρείται ο νούμερο ένα παράγοντας κινδύνου (ΑΧΑ! Μου φαίνεται πως η ψυχογενής αμνησία μου γνέφει από τη γωνία!) και συνήθως οι αναμνήσεις επανέρχονται με τον καιρό.

Δεν ξέρω πώς φάνηκε η εμπειρία στη συγκεκριμένη γυναίκα, αλλά δεν θα με πείραζε να ξεχάσω για λίγο όλα αυτά που με αγχώνουν, που με τρελαίνουν, που με στεναχωρούν, που με απασχολούν, που με πρήζουν, που με βγάζουν από τα ρούχα μου!

Και να ξυπνήσω ξέγνοιαστη, ξεκούραστη, χωρίς να αναρωτιέμαι αν έχω λεφτά να πληρώσω το ΦΠΑ, αν θα μπει ο γιος μου σε κάποια καλή σχολή, αν θα είναι καλό το λύκειο που θα πάει η κόρη μου, τι γίνεται με τη δουλειά μου, πώς θα πάμε οικονομικά, αν θα γυρίσουμε στη δραχμή, αν έχω αφήσει αρκετό φαγητό για τα παιδιά το μεσημέρι, αν θα τους αρέσει το φαγητό, αν ο άντρας μου παρα-αγχώνεται στη δουλειά του, αν θα προλάβω να πάω στο σούπερ μάρκετ μετά το γυμναστήριο, αν θα προλάβω και θα αντέχω να πάω στο γυμναστήριο…

Το να ξεχάσω ότι έχω παιδιά είναι το μόνο που μου ακούγεται αρνητικό, αλλά ίσως τα παιδιά μου να έχουν αντίθετη άποψη: να μην τους πειράζει να ξεχάσω για 2-3 μέρες ότι είμαι μαμά και να γλιτώσουν τη γκρίνια μου!

Μήπως να πάω για ύπνο ευελπιστώντας πως θα ξυπνήσω κάπου στο 1995;

Σε φιλώ,

Ελένη