Το καλοκαίρι της μάνας (εφήβων)

Eleni Daskalaki

Είναι κι αυτό κάτι. Με ακούς (διαβάζεις) που γκρινιάζω και κλαίγομαι συχνά πυκνά πόσο δύσκολο είναι συναισθηματικά τώρα που έχουν μεγαλώσει τα παιδιά μου, και αρχίζουν να έχουν δική τους ζωή (λέμε τώρα). Σε αυτό το post θα σου μιλήσω για τις χαρές και το καλοκαίρι της μάνας (εφήβων).

Έχω αφήσει πίσω μου τα κουβαδάκια και δεν κάνω πια ολόκληρη μετακόμιση για να πάω στην παραλία. Η ομπρέλα δεν είναι πια απαραίτητη για να κρατάω στη σκιά το νερό, τα φρούτα, τα σαντουιτσάκια, ούτε για να στήνω καρεκλάκια από κάτω της με τη (φρούδα) ελπίδα ότι θα καθίσουν από κάτω της τα πιτσιρίκια.

 

Δεν περνάω πια τις διακοπές κολυμπώντας σε βάθος 30 εκατοστών. Είχε την πλάκα της αυτή η φάση, δεν λέω, τα παιχνίδια με τα παιδιά στα ρηχά (στα «πατά» που έλεγε η κόρη μου σε αντίθεση προφανώς με τα «άπατα»!!!), οι βουτιές από τους ώμους της μαμάς και του μπαμπά, η εξερεύνηση με μάσκες στο μισό μέτρο βάθος, οι σανίδες, οι κουλούρες, τα μπρατσάκια και τα μακαρόνια. Ακόμη όμως ηχούν στα αφτιά μου οι κραυγές των παιδιών μου κάθε φορά που ξεμάκραινα (κολυμπούσα στα 80 εκατοστά) «μαμά, έλα εδώ!!!!».

παιχνίδια παραλίας

Δεν ψάχνω κουβαδάκια και φτυαράκια και φόρμες για σχέδια με την άμμο σε όλη την παραλία. Όχι πως με ένοιαζε εμένα αν θα χάναμε το ροζ φτυαράκι με τους κίτρινους ελέφαντες, ήταν όμως με μαθηματική ακρίβεια βέβαιο πως την επόμενη μέρα η κόρη μου θα ήθελε αυτό ακριβώς και κανένα άλλο – και θα έκλαιγε μέχρι να της το δώσω.

Δεν κυνηγάω δύο πιτσιρίκια για να τους βάλω καπέλο/μπλουζάκι/αντηλιακό ή να τους χώσω με την ευκαιρία που παίζουν στην άμμο δύο μπουκιές φρούτο.

dsc_0529

Δεν φωνάζω να με ακούσει όλη η παραλία και όλες οι διπλανές τα παιδιά μου που έχουν ξεθαρρέψει και έχουν πάει στα βαθιά! (Συγνώμη για τις φωνές!)

Δεν κάνω μπράτσα κουβαλώντας φεύγοντας τουλάχιστον τρεις μουσκεμένες όσο δεν παίρνει πετσέτες θαλάσσης, πετρούλες που μαζέψαμε από την παραλία, τουλάχιστον μία γεμάτη τσάντα με παιχνίδια για το νερό και τουλάχιστον ένα παιδί που είναι πολύ κουρασμένο για να περπατήσει φυσιολογικά και θέλει λίγο… σπρώξιμο.

Βάζω στην τσάντα μου την πανάλαφρη καινούργια πετσέτα μου (χωρίς Barbie ή ήρωες του Disney), ένα μπουκαλάκι με νερό, το αντηλιακό μου και πηγαίνω για μπάνιο. Με αντίστοιχα πανάλαφρη διάθεση και καρδιά, παρά τα όσα στενάχωρα και μίζερα μου συμβαίνουν. Γιατί αυτές τις διακοπές τις δικαιούμαι και δεν πρόκειται να επιτρέψω στην κακή διάθεση, τη δική μου ή των άλλων, να μου τις στερήσει.

Σε φιλώ,

Ελένη

Υ.Γ. Χα! Δεν σου είπα τίποτε για τις αγωνίες και τα άγχη που συνεπάγεται το καλοκαίρι της μάνας (εφήβων). Κράτα προς το παρόν τα θετικά.

 

10 σκέψεις σχετικά με το “Το καλοκαίρι της μάνας (εφήβων)”

  3. Α! μη με προκαλείτε Ελληνίδες υπέροχες μανούλες εφήβων εμένα την μισογαλλίδα γιατί τώρα θα δείτε τι «έπεται» της εφηβείας τριών μου παιδιών:
    Κατ’ αρχάς από 13-15,16 ότι και να τους προτείνεις, ειδικά, πάμε για μπάνιο ή θέλεις να κάνεις σκι ή σανίδα ή ότι άλλο τέλος πάντων, απάντηση: βαριέεεεεεεεεεεεεεμαι! (σε σημείο που τους είπα, απαγορεύεται η λέξη βαριέμαι! 😦
    Πάμε τώρα στο 15 με 17, 18-20, αρνούνται να κάνουν διακοπές με γονείς, χίλιες φορές να ψήνονται στη πόλη…. εκτός, αν είσαι στο εξοχικό σου, όπου σου φέρνουν το «φλερτ» τους (χμ! γκομενίτσα ή γκομενάκο!) 😛
    Η κόρη, στα 15 κατέφθασε στη Σκιάθο (εξοχικό οικογένειας) καβάλα σε μηχανή σούπερ ντούρο που οδηγούσε ο Γιάννης ετών 20… όλη η οικογένεια φρίκαρε, στη συνέχεια ο Γιάννης έγινε φίλος του Φρεντ 19 ετών (του Γάλλου γιου μου, από πρώτο γάμο) που «τότε» ήταν με την Αγγελική και γίναμε όλη μια καλή παρέα!!! 😀

    ΑΦιλάκια πολλά πολλά και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού! 🙂

    Αρέσει σε 1 άτομο

    Απάντηση

    1. Περίμενα πώς και πώς το σχόλιό σου και δεν είχα άδικο! Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με τη γαλλική καταγωγή ή με το πώς αντιμετωπίζει κανείς τα πράγματα, αλλά σίγουρα εμείς οι γονείς τα βλέπουμε όλα όταν μεγαλώνουν τα παιδιά. Την ώρα που έγραφα όλα όσα δεν με πειράζει που έχουν γίνει αναμνήσεις, μπορώ να σου πω ότι ταυτόχρονα τα νοστάλγησα… γιατί τότε ήμουν πολύ πιο κουρασμένη μεν, πολύ πιο ήσυχη δε!
      Ο γιος μου έφυγε μετά τις εξετάσεις για την Αβινιόν, μόλις γύρισε έφυγε για Πάρο και τώρα που γύρισε κι από κει ανυπομονεί να φύγουμε εγώ κι ο πατέρας του για να μείνει μόνος του στην καυτή Αθήνα! Δεν τον αδικώ όμως!
      Φιλάκια πολλά πολλά γλυκιά μου Στεφανία

      Μου αρέσει!

      Απάντηση

  4. Γλυκό και κεφάτο το άρθρο σου Ελένη μου! Σε δυο σημεία μ’ έκανες και γέλασα! Κράτα όσο μπορείς τα θετικά και τα αρνητικά αναλογίσου τα μετά το πέρας του καλοκαιριού. Διακοπές σημαίνει πως δε σκεφτόμαστε (όσο γίνεται) όλα τα αγχωτικά που έχουμε στο μυαλό μας όλο τον υπόλοιπο χρόνο!

    Αρέσει σε 1 άτομο

    Απάντηση

Σχολιάστε

Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για την εξάλειψη των ανεπιθύμητων σχολίων. Μάθετε πως επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.