Το δικό μου Πάσχα

Γιατί άραγε μου έρχεται συνειρμικά ο τίτλος “Η οικογένειά μου κι άλλα ζώα” του Τζέραλντ Ντάρελ θα σε γελάσω. Θα σε πάω όμως από την αρχή.

Τα πρώτα Πάσχα(τα;) ως παντρεμένη, τα περνούσαμε στο εξοχικό μας με φίλους και παρέες. Και μετά φεύγαμε μερικές μέρες για ένα νησάκι για να ξεκουραστούμε από την κούραση του αρνιού και του κρασιού. Και ήταν όλα ειδυλλιακά!

Το σίριαλ ελληνικό οικογενειακό Πάσχα ξεκίνησε σταδιακά όταν σιγά σιγά (και ύπουλα!!!) οι φίλοι και οι παρέες αντικαταστάθηκαν από τους γονείς μας. Και κάναμε όλα τα απαραίτητα του Πάσχα υπό αυστηρή επίβλεψη. Το δε αρνί το έψηνε ο άντρας μου υπό το άγρυπνο βλέμμα του γνώστη πατέρα μου, ενώ ο πεθερός μου, χαλαρός γιατί δεν είχε τον καημό να ασχοληθεί με αυτό, φλυαρούσε ευχάριστα με άλλους καλεσμένους. Η μαμά μου ήταν κλεισμένη στην κουζίνα και έπλενε μαρούλια για τη σαλάτα και η πεθερά μου έκανε κάτι ανάλογο ή γύριζε στο κτήμα για να δει τους θάμνους και τα σκίνα, αν ήταν στη θέση τους…

Εγώ πάλι, ετοίμαζα -υπό το άγρυπνο βλέμμα της πεθεράς μου, φυσικά- μεζεδάκια και ούζα και κρασάκια για την οικογένεια που τα περίμενε με αγωνία. Παιδιά σκυλιά δεν είχαμε, οπότε απλά τρώγαμε και πίναμε, του σκασμού συνήθως, μετά πέφταμε με τα μούτρα στα γλυκά και μετά μοιραζόμασταν σε καναπέδες και κρεβάτια.

Και μετά ήρθαν τα παιδιά. Και όχι μόνο τα δικά μας. Και των φίλων και των κουμπάρων μας. Και η παρέα μεγάλωσε. Και πηγαίναμε τουλάχιστον δύο ζευγάρια με τα παιδιά στο εξοχικό και την Κυριακή του Πάσχα έρχονταν και οι γονείς – ευτυχώς μόνο οι δικοί μας όχι και των φίλων μας!

Αλλά τότε ξεκουραζόμουν κάπως την Κυριακή του Πάσχα γιατί έρχονταν οι ενισχύσεις! Ο άντρας μου εξακολουθούσε να ψήνει υπό το άγρυπνο βλέμμα του πατέρα μου, αλλά τώρα έπλενα εγώ τα μαρούλια και οι γιαγιάδες και οι παππούδες έτρεχαν πίσω από τα παιδιά (ναι, ο δικός μου μπαμπάς μπορούσε και να βλέπει τι ακριβώς έκανε λάθος ο άντρας μου ΚΑΙ να κυνηγάει ταυτόχρονα τον υπερκινητικό γιο μου και τη μικρή κόρη μου). Και αφού με συνοπτικές διαδικασίες τρώγαμε σε δόσεις –ένας έτρωγε, ένας κρατούσε κάθε παιδί- έπεφτα με τον άντρα μου για ύπνο και οι παππούδες κρατούσαν απασχολημένα τα παιδιά. Και μετά το Πάσχα γυρίζαμε σπίτι και έλπιζα πως εκεί θα ξεκουραστώ. Για νησάκι πια ούτε λόγος, όπως καταλαβαίνεις.

Και μετά μεγάλωσαν τα παιδιά. Και τα παιδιά των φίλων μας. Και οι φίλοι μας. Και άλλοι χώρισαν, άλλοι άρχισαν να πηγαίνουν αλλού για Πάσχα, ήρθαν καινούργιοι στην παρέα, άλλαξε η σύνθεση τρεις τέσσερις φορές. Οι μόνοι σταθεροί, εμείς και οι γονείς.

Και το αρνί το ψήνει ο μάστορας, ο άντρας μου δηλαδή, και ο μπαμπάς μου δεν ανακατεύεται αφού του έχει περάσει τις γνώσεις του και του έχει πια εμπιστοσύνη.

Και οι παππούδες έχουν λιγοστέψει (δυστυχώς). Και τα παιδιά βαριούνται την παρέα μας. Και εμείς λίγο βαριόμαστε την παρέα μας. Και η μαμά μου φέρνει τώρα έτοιμα τα μαρούλια πλυμένα από την Αθήνα και η πεθερά μου φέρνει κάθε Πάσχα φράουλες – τόσα χρόνια τώρα παντρεμένη, αν ένα Πάσχα δε φάω φράουλες είναι σαν να μην έχω φάει αρνί ένα πράγμα.

Κι εγώ ετοιμάζω μεζεδάκια αλλά λίγα πια γιατί μετά δε θα φάμε το αρνί που για κάποιο μυστήριο λόγο όταν πεινάμε αργεί πάντα να γίνει, ενώ όταν έχουμε τσιμπολογήσει ένα κοκορέτσι ολόκληρο είναι έτοιμο στη μία το μεσημέρι και το κοιτάμε. Και τρώμε και πίνουμε, κι ευτυχώς έχουμε νέο αίμα στην παρέα και τελικά πώς το καταφέρνουμε και περνάμε μικροί μεγάλοι καλά. Βέβαια πάλι περιμένω να γυρίσω στην Αθήνα για να ξεκουραστώ, αλλά τώρα νιώθω κάθε χρόνο μια μικρή θλίψη όταν τελειώνουν τα τσιμπούσια και οι γιορτές και τα ανταμώματα.

Γιατί ξέρω ότι από δω και πέρα η σύνθεση θα συνεχίσει να αλλάζει με μεγαλύτερες ταχύτητες.  Και ξέρω πως δεν θα αργήσει το Πάσχα που ο γιος μου -ως μεγαλύτερος- θα μου πει, «ρε μάνα, δεν μας δίνετε το σπίτι να πάμε να ψήσουμε με τα παιδιά;» Και εκεί κάπου, η σκυτάλη θα αλλάξει για μια ακόμη φορά χέρια γιατί έτσι είναι η ζωή, προχωράει μπροστά και θριαμβεύει, σαν τις παπαρούνες που γεμίζουν μέσα σε ένα βράδυ τα παρτέρια μας και μας ξαφνιάζουν.

Σε φιλώ και σου εύχομαι καλό Πάσχα!

Ελένη