Ένας μεγάλος λόγος να γυμνάζεσαι – που δεν έχει σχέση με το όμορφο σώμα

Ούτε καν με την υγεία σου. Τη σωματική.

Άρχισα να τρέχω περίπου μία φορά την εβδομάδα λίγο πριν τελειώσει το καλοκαίρι.

Όπως ξέρεις τώρα τελευταία έχω αρχίσει να τρέχω. Μη φανταστείς, το πολύ 3-4 χιλιόμετρα, μία φορά την εβδομάδα κι αν μου βγει το πρόγραμμα.

Τώρα όμως που το έχω κάνει μερικές φορές, μου πέρασε από το μυαλό, σαν επιφοίτηση ένα πράγμα, ένας υπέροχος, σοβαρός, σημαντικός λόγος για να σου το συστήσω.

Όχι επειδή με το τρέξιμο (ή το δυναμικό περπάτημα, που πολλοί ειδικοί υποστηρίζουν πως είναι καλύτερο) καις λίπος.

Όχι επειδή με το τρέξιμο βελτιώνεις την καρδιαγγειακή σου κατάσταση.

Όχι επειδή με το τρέξιμο βλέπεις διαφορά στα πόδια σου.

Επειδή όταν τρέχεις, ή όταν περπατάς έξω, ο χρόνος αυτός είναι ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ. Απόλυτα. Δεν σου μιλάει κανείς. Δεν σου ζητάει κανείς κάτι. Δεν σου γκρινιάζει. Δεν απαιτεί.

Και ξέρεις πιο είναι το παράλογο; Δεν μπορείς να τρέχεις και να σκέφτεσαι δυσάρεστα πράγματα, ούτε τις έγνοιες σου. Δεν ξέρω ποια διαδικασία ενεργοποιείται, ίσως έχει σχέση με τις ορμόνες της χαράς, τις ενδορφίνες που εκλύονται όταν ασκούμαστε.

Μπαίνεις όμως σε ένα ρυθμό, ακούς τα βήματά σου, τον ήχο που κάνουν, και κάπως όλο αυτό συντονίζεται με το μυαλό σου. Και αδειάζεις από σκέψεις, από άγχη, από ανησυχίες.

Είναι μόνο ένα 10λεπτο, ένα μισάωρο, μια ώρα, που κάνεις κάτι για σένα, επειδή σε ευχαριστεί και σε χαλαρώνει και ξέρεις ότι τελικά σου κάνει καλό.

Πες μου τώρα αν αυτός ο λόγος δεν σε πείθει να δοκιμάσεις!

Σε φιλώ,

Ελένη