Είναι πάντα κάπου εκεί δίπλα, όσο κι αν τον στριμώχνω κάτω από αισιόδοξες και θετικές σκέψεις. Ξεφυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν. Μου κλείνει το μάτι την ώρα που προσπαθώ να κλείσω κι εγώ τα μάτια να ξεκουραστώ.
Από την πρώτη στιγμή που έμαθα ότι ήμουν έγκυος, είναι κάπου εκεί μαζί μου. Όχι συνεχώς, όχι όλη τη μέρα, ούτε καν κάθε μέρα, αλλά είναι στιγμές που με παγώνει, με κατακλύζει, με παραλύει. Είναι σκέψεις που δε θέλω να υπάρχουν στο σύμπαν, να εξαφανιστούν, να εξατμιστούν.
Ο μεγαλύτερος φόβος στη ζωή μου είναι μήπως συμβεί κάτι στα παιδιά μου. Να, το είπα. Προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη να του πηγαίνω κόντρα – δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς γιατί τότε δεν θα ζούσαμε, ούτε τα παιδιά μου ούτε εγώ. Όταν μου καρφώνεται μια αρνητική σκέψη στο μυαλό επιστρατεύω yoga, διαλογισμό, προσευχές, ό,τι βρεθεί πρώτο, για να την συγκαλύψω με κάποια φωτεινή, θετική, ευτυχισμένη σκέψη.
Προσπαθώ αυτό το “καλομελέτα κι έρχεται” να το κάνω τρόπο ζωής και σκέψης. Είναι η μόνη μου άγκυρα στη θάλασσα του φόβου και της ανησυχίας.
Ξέρω πως δεν σου λέω κάτι καινούργιο, όλοι οι γονείς πάνω κάτω τα ίδια νιώθουμε.
Απλά σου γράφω εδώ τις σκέψεις μου για να τις ξορκίσω. Για να θυμάμαι να σκέφτομαι πάντα θετικά, να βλέπω με τα μάτια της φαντασίας μου τα παιδιά μου να περνάνε υπέροχα με τους φίλους τους, να γελάνε και να διασκεδάζουν όταν λείπουν από το σπίτι.
Να τα βλέπω να μένουν έκθαμβα μπροστά στις καινούργιες εικόνες που αντικρίζουν στα ταξίδια και τις εκδρομές τους χωρίς εμένα.
Να σκέφτομαι πόσο τυχερά είναι, πόσα πράγματα έχουν μπροστά τους να δουν και να κάνουν στη ζωή που ανοίγεται ευλογημένη και διάπλατη μπροστά στα πόδια τους.
Να βλέπω εμένα και τον μπαμπά τους γεροντάκια, περιτριγυρισμένους από παιδιά κι εγγόνια και να χαμογελάμε όλοι ευτυχισμένοι.
Οι εικόνες αυτές, η θετική σκέψη που προσπαθώ να εξασκώ κάθε ώρα και κάθε μέρα, είναι αυτά που με βοηθούν να κρατάω το μεγάλο φόβο μακριά μου. Γιατί αν τον αφήσω να πάρει τα ινία, θα πρέπει κλειστώ μαζί με την οικογένειά μου σε μια φούσκα για να μη μου σαλέψει.
Σε φιλώ,
Ελένη
Υ.Γ.
myfortysomethingworld 
Υπέροχο άρθρο, γλυκό και μαμαδίστικο! Με γεια και η καινούρια όψη στο blog σου Ελένη μου! 😉
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
❤
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Χριστέ μου!! Αυτό που πάντα φοβάμαι να ομολογήσω, ακόμα και στις φίλες μου μη τυχόν και με πουν «οπισθοδρομική-καταπιεστική-ηλίθια μάνα»! Τις προάλλες μου ζήτησε ο 14χρονος γιος μου να βγει με άλλους 8 φίλους του για fast food. Θα έφευγαν στις 8.30μμ και θα γύριζαν γύρω στις 10.30μμ. Από την ώρα που το άκουσα αισθανόμουν όλη μέρα λες και το παιδί μου θα πήγαινε στο μέτωπο του πολέμου!! Σχεδόν τσακώθηκα με τον άντρα μου, ο οποίος τελικά του έδωσε την άδεια να πάει (και πολύ χαίρομαι γι αυτό)! Ο γιος μου γύρισε περιχαρής και…χορτάτος. Είχε περάσει πολύ καλά με τους φίλους του και πρέπει να ομολογήσω ότι …χάρηκα κι εγώ βλέποντας τον έτσι ενθουσιάσμενο.
Μα τελικά,αν δεν τους δείξουμε ότι εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας πως θα αποκτήσουν κι αυτά αυτοπεποίθηση και σιγουριά;; Πρέπει να χαλαρώσω μάλλον και να συνηδητοποιήσω ότι δεν είναι πια τα μωράκια μου που με χρειαζόντουσαν σε κάθε τους βήμα! Ίσως τώρα να χρειάζομαι εγώ εκείνα για να (ξανα)δω τον κόσμο με μια πιο «νεανική» ματιά και να θυμηθώ πως ήταν όταν ήμουν κι εγώ στην ηλικία τους! 🙂
Sorry, για τη λογοδιάρροια αλλά μου έθιξες ευαίσθητο θέμα και είπα να βγάλω τα σώψυχά μου! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Σε καταλαβαίνω απόλυτα και νομίζω πως έχει δίκιο σε όλα: και όταν αγχώνεσαι και όταν συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να κρατήσεις το παιδί «δεμένο» στο σπίτι, αλλά πρέπει σιγά σιγά να του επιτρέπεις να αρχίσει να εξερευνα τον κόσμο.
Κι εμένα, μία από τις βασικές μου σκέψεις είναι πως πρέπει να δείξω εμπιστοσύνη στην ανατροφή και τις αρχές που έχουμε εμφυσήσει στα παιδιά μας. Αλλά κι αυτό δεν είναι εύκολο όταν αφήνεις το μωρό σου στον μεγάλο έξω κόσμο (εγώ έτσι νιώθω ακόμη!).
Οπότε σε καταλαβαίνω και καλά κάνεις και τα βγάζεις και ξεφορτώνεις, γιατί γι’ αυτό το λόγο έφτιαξα κι εγώ το συγκεκριμένο blog!!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αχ Ελένη μου, ευτυχώς που έβαλες και το «γκάλοπ» στο τέλος, αλλιώς θα μου σάλευε κι εμένα, έτσι όπως μου σαλεύει καθημερινά, νύχτα και μέρα.. Ας είναι καλά τα παιδιά μας, από το στόμα μας και στου Θεού το αυτί! Με γεια η ανακαίνιση και καλή εβδομάδα 🙂 (θα το στείλω στο γιο μου το γράφημα τής..γραφικής μάνας!) 😉
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ναι, κι εγώ όταν πάω να τρελαθώ αυτό φέρνω εικόνα στο μυαλό μου και κάπως συνέρχομαι! Καλή εβδομάδα να έχουμε!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Του το έστειλα και μου είπε: «στα λόγια μου έρχεσαι».. Χαχα! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Μα δεν είναι ότι δεν το ξέρουμε, απλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς! Το αστείο είναι πως το ίδιο ακριβώς κάνει και η μαμά μου, τρελαίνεται όταν δεν απαντήσω με την πρώτη το τηλέφωνο!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εγώ Ελένη μου, εκτός από αυτό που περιγράφεις, πολλές φορές σκέφτομαι μην πάθω τίποτα εγώ ή ο καλός μου και το παιδί μου μείνει χωρίς γονείς. Είναι φόβοι που τους απεχθάνομαι, προσπαθώ να τους διώχνω,να τους ξορκίσω οπως λες. Δεν ξέρω ποιος είναι ο σωστός τρόπος και πως μπορεί να γίνει αυτό, ίσως αν τους καταγράψω και εγώ όπως εσύ…Μπορεί να βοηθήσει?
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Το είχα κι εγώ πιο έντονο αυτό, ειδικά όταν ήταν μικρά τα παιδιά μου. Τώρα που λόγω ηλικίας έχουν αρχίσει να πετάνε μακριά από τη φωλιά, βγαίνουν το βράδυ, πάνε ταξίδια, εκδρομές, εξωτερικό, ο φόβος για εκείνα είναι ο πιο έντονος.
Ναι, όμως, όταν καταγράφουμε τους φόβους μας τους εκλογικεύουμε πιστεύω, και αυτό βοηθάει να τους διαχειριζόμαστε πιο εύκολα.
Καλημέρα!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Με τα χρόνια, μαθαίνεις να μην φοβάσαι να φοβηθείς, επίσης ανακαλύπτεις πως τον φόβο τον δημιουργεί η σκέψη… όλα τα τι ΘΑ και τα ΑΝ συμβεί το ένα ή το άλλο είναι που γεμίζουν το κεφάλι μας με μελλοντικές φοβίες-ανησυχίες!
ΑΦιλάκια και καλή δυναμική βδομάδα σε όλους! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Νόμίζω πως όταν καταφέρω να μη φοβάμαι συνέχεια πως θα συμβεί κάτι κακό, θα είναι πολύ καλύτερη ζωή μου. Με τα χρόνια και την (αναγκαστική) εξάσκηση, κάτι γίνεται αλλά θέλει πολλή δουλειά!
Φιλάκια
(Χιόνισε;)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Χιονίζειιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι και η φύση θυμίζει άσπρη δαντέλα! 😛
Ένας «τρόπος» να «χειραγωγήσει» κανείς τον φόβο, είναι να δει την ώρα του φόβου πως η σκέψη είναι αυτή που δημιουργεί τον φόβο και όχι το γεγονός… απλά θέλει εξάσκηση! 😉
ΑΦιλάκιαααααααααααααααααααα πανέμορφα και παγωμένα (-5)! 😀
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Η κόρη μου ειναι μόλις 3 και δεν με έχουν κυριεύσει ακομη αυτοί οι φόβοι καθώς ειμαστε όλη την ημέρα μαζι, τωρα καταλαβαίνω τι πρόκειται να επακολουθήσει στην ζωή μου! Οι φόβοι τελικα δεν περνούν ποτέ, οταν αντίκρυ κράτησα για πρώτη φορά την μικρή στην αγκαλιά μου με κυρίευσε ο φόβος οτι δεν θα προλάβω να την δω να μεγαλώνει.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Κι εγώ από την πρώτη στιγμή γέμισα με φόβους. Όταν αγαπάς με τόσο πάθος και όλο σου το είναι έναν άλλον άνθρωπο, το παιδί σου, οι φόβοι είναι ίσως αναπόφευκτοι. Ο στόχος είναι να μάθουμε να τους ελέγχουμε – δύσκολο!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
αχ αυτοί οι φόβοι μας…..
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο