Μου λένε δικοί μου άνθρωποι να σταματήσω το τρέξιμο, το καθημερινό όχι το κυριολεκτικό. Μου λένε ότι δε λέω «όχι» σε καμία δουλειά, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα δουλεύω άπειρες ώρες (για ελάχιστα χρήματα). Μου λένε να ρίξω λίγο ρυθμούς και να ηρεμήσω. Μα, αν δεν κάνω κάποια πράγματα όσο προλαβαίνω, πότε θα τα κάνω; 
Αυτό το «όσο προλαβαίνω» μπορεί να μην το καταλάβεις αν δεν έχεις πατήσει ακόμη τα 30. Λες όμως και κάτι γίνεται μετά, ειδικά μετά τα 40, και ο χρόνος κυλάει σαν νεράκι. Και σου φαίνεται πως δεν θα έχεις ποτέ πια αρκετό χρόνο για να κάνεις τα πράγματα που σου αρέσουν και που αγαπάς. Το χρόνο να εξελιχθείς, να μάθεις, να ανακαλύψεις. Σαν με κάποιον τρόπο να έχει φανεί ένα προδιαγεγραμμένο τέρμα, μια γυάλινη οροφή -όπως λένε και στα επαγγελματικά- την οποία πλησιάζεις, όχι επικίνδυνα ακόμη αλλά έχεις αρχίσει να τη βλέπεις.
Να έχει να κάνει με το γυναικείο φύλο; Με μια αίσθηση απόσυρσης που πολλές γυναίκες νιώθουν μετά τα 50, τα 60; Δεν έχω απάντηση. Κυρίως επειδή εν μέρει εγώ, αυτό το όσο προλαβαίνω το νιώθω κι εγώ, αλλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω από πού ξεκινάει. Γιατί, η αλήθεια είναι το βλέπω σαν ένα όριο, όχι όμως σαν τροχοπέδη.
Ναι, σκέφτομαι να τρέξω (κυριολεκτικά, σαν άσκηση) τώρα, όσο προλαβαίνω και το σώμα μου με ακούει. Μου είπε μια φίλη εχθές, ότι θέλει να δοκιμάζει τις πολύ δυναμικές γυμναστικές όπως είναι το tae box, όσο προλαβαίνει ακόμη – και εννοούσε το ίδιο πράγμα. Γιατί νιώθεις πως το μυαλό σου παραμένει πιο νεανικό, πιο δραστήριο, πιο πρόθυμο από το σώμα σου, ακόμη και από τις υποχρεώσεις σου. Γιατί, μην ξεχνάς, δεν μεγαλώνεις μόνο εσύ, μεγαλώνουν και οι άλλοι γύρω σου, οι αγαπημένοι σου. Και σε χρειάζονται κάθε χρόνο και λίγο περισσότερο. Ακόμη και τα παιδιά σου που μεγαλώνουν, προφανώς εξακολουθούν να σε χρειάζονται και παρότι μπορεί να σου «τρώνε» κυριολεκτικά λιγότερο χρόνο, το μυαλό σου είναι συνεχώς απασχολημένο από σκέψεις γι’ αυτά και για το μέλλον σου.
Τι να πω, λοιπόν. Δώσε τα όλα; Τρέξε κι όπου φτάσεις; Μην σταματάς και μην περιορίζεις μόνη σου τον εαυτό σου γιατί μπορεί αυτό το όσο προλαβαίνω να μην έχει τελικά τέρμα ούτε να υπάρχουν γυάλινες οροφές στη ζωή, δεν ξέρεις όμως αν θα έχεις για πολλά χρόνια ακόμη αυτή τη διάθεση. Δεν ξέρω τι να σου πω. Αυτό που ξέρω είναι ότι εγώ δεν μπορώ να βάλω φρένο στον εαυτό μου. Όχι ακόμη. Όχι όσο προλαβαίνω, όσο έχω τη διάθεση και όσο μπορώ.
Σε φιλώ,
Ελένη
myfortysomethingworld 
Τελικά έτσι είναι όλοι οι δημιουγικοί άνθρωποι… ρουφάνε τη ζωή και νιώθουν πως δε θα τη χορτάσουν ποτέ! Κι όμως επειδή κανείς μας δε θα προλάβει τελικά όοοοολα όσα θέλει (άσε που βγαίνουν στην επιφάνεια κι άλλες και μετά κι άλλες βαθύτερες ανάγκες κι επιθυμίες) αργά ή γρήγορα θα πρέπει να διαλέξουμε τι θέλουμε οπωσδήποτε να προλάβουμε και τι όχι.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Αγαπητη φιλη, οταν περασεις τα 50,πιστεψε με,δε θα εχεις καμμια αισθηση αποσυρσης(ισα-ισα) εκτος εαν ο χαρακτηρας σου ειναι ειδη υποτονικος απο τα 20 σου.Οι συσσωρευμενες εμπειριες,οι καθημερινες ανακαλυψεις,η γνωση,η σοφια, θα βγουν αβιαστα μπροστα σου και θα χαιρεσαι τον εαυτο σου για ολα αυτα τα πολυτιμα που τον αποτελουν.Κακο πραγμα το τρεξιμο για να προλαβεις.Ειναι σαν να κυνηγας τον ισκιο σου και να μην τον φτανεις ποτε.Τζαμπα αγωνια.Οταν ζεις με την σπιρταδα στο μυαλο και εχεις σκοπο απλα να καταχωρισεις μια καινουρια πληροφορια την ημερα σε αυτο,τοτε στα 50 σου εισαι πληρης.Δεν εχει σημασια εαν αυτη ειναι η εννοια της εραλδικης ή πως φτιαχνουμε τα καλλυτερα γιουβαρλακια.Το ζητουμενο ειναι η σφαιρικη γνωση.Οταν εισαι νεοτερος πρεπει να απολαμβανεις το ακαταβλητο σωμα σου και τα μικρα παιδια σου.Οταν μεγαλωσεις παραπανω,σε φυσιολογικες συνθηκες, εχεις ελευθερο χρονο και ασχολεισαι με αυτα που δε σε καταπονουν,οπως ο εθελοντισμος,το βιβλιο,τις παρεες,το ραχατι(!) και πολλα αλλα που τα κανεις γιατι α π λ α τωρα πια μπορεις(απελευθερωμενη ουσα απο τα πρακτικα θεματα της οικογενειας)Και το κυριοτερο,στα 50,60 εχεις τη χαρα να μην δινεις εξηγησεις ή να απολογεισαι σε κανενα και για ο,τιδηποτε.Και ειναι μεγαλη απολαυση!! Σε φιλω
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Πόσο μου άρεσαν τα λόγια σου! Χαίρομαι που σε «γνωρίζω» και που σκέφτεσαι έτσι γιατί νομίζω/ελπίζω πως κάπως έτσι θα είναι και οι δικές μου επόμενες δεκαετίες. Η εποχή που ξέρεις τι θέλεις, δεν εξηγείς πολλά πολλά, δεν απολογείσαι, αλλά απολαμβάνεις μικρές χαρές.
Καλή σου μέρα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όσο προλαβαίνω…όσα προλαβαίνω!
Νομίζω πως σε νιώθω απόλυτα. Λέω συχνά πως θα ήθελα η μέρα να έχει 48 ώρες. Να τα προλαβαίνω όλα αυτά που πρέπει και να περισσεύει χρόνος και για όλα αυτά που θέλω. Τώρα η ποσότητα αυτών που θέλω να κάνω…ναι είναι ένα πρόβλημα.
Carpe diem όμως!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Αυτό είναι το πρόβλημα, αυτά που πρέπει τα κάνουμε, τα προλαβαίνουμε, αυτά που θέλουμε όμως;;;;
Καλημέρα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Φέτος θα κλείσω τα 38, αλλά για πρώτη φορά αισθάνομαι αυτό που περιγράφεις. Δεν ξέρω γιατί… Ίσως γιατί φεύγουν άνθρωποι που αγαπώ πολύ και είναι νέοι… Ίσως γιατί μου φαίνεται πλέον αστείο ότι κάποτε άκουγα 38, 40 χρονών και μου φαινόταν πολύ πολύ μεγάλη ηλικία… Μα εγώ ακόμη αντέχω, έχω όρεξη, θέλω κι ας τα έχω παρατήσει όλα τα τελευταία χρόνια για να είμαι δίπλα στα παιδιά. Σε νιώθω απόλυτα!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Δεν μπορώ να σου πω πότε γίνεται το κλικ και αρχίζεις να βλέπεις διαφορετικά το χρόνο. Κι εγώ, στα 45 μου, νιώθω πιο ορεξάτη για ζωή και πιο δημιουργική από ποτέ. Καλό είναι αυτό φαντάζομαι!
Φιλιά (Α, και νομίζω έχεις κάνει καλά που παράτησες ό,τι παράτησες για να είσαι κοντά στα παιδιά σου τώρα που είναι ακόμη μικρά, εφόσον βέβαια αυτό είναι εφικτό. Κι εγώ το είχα κάνει για πολλά χρόνια και δούλευα από το σπίτι. Έχασα, σίγουρα, πράγματα επαγγελματικά αλλά αυτά που κέρδισα είναι ανεκτίμητα.)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αγαπημένη μου Ελένη,
Τα παρακάτω (σεντονάκι) που θα γράψω είναι αποστάγματα (δεν μου αρέσει η λέξη πείρα!) μια ολόκληρης ζωής μια και έχω περάσει τα 60… και χωρίς να θέλω να παινευτώ (πολύ! 😉 ) κανείς γύρω μου δεν μου δίνει την ηλικία μου και δεν μιλώ για την νεανική μου διάθεση που είναι διπλάσια των παιδιών μου και δεν μιλώ για τα τρελά παιχνίδια που κάνω με τα εγγόνια μου… ενώ με κοιτούν απορημένα τα παιδιά μου (32 και 44!) 😛
ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ καθόλου μα καθόλου με την ιδέα, πως αν τρέχω θα προλάβω… θα προλάβεις ΤΙ;
Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να φτάσεις στην κλιμακτήριο εξουθενωμένη σωματικά και άδεια ψυχολογικά… μη ξεχνάμε πως τα παιδιά φεύγουν και τότε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον σύζυγο, όπου 99% έχει του κόσμου τα παράπονα, όχι που δεν μεγαλώσαμε σωστά τα παιδιά μας, δεν συμβάλλαμε στο σπιτικό οικονομικά, αλλά δεν φροντίσαμε σε βάθος τη σχέση μας… και «εκεί» να δεις δουλειά! 😉
Ελένη, με όλη την εκτίμηση που σου έχω, όσο είναι ακόμα καιρός, ΦΡΕΝΟ, γιατί αν δεν το κάνεις εσύ, θα σε αναγκάσει να το κάνεις το σώμα σου!
«Το σώμα φωνάζει ότι σιωπά το στόμα»! 😉
ΑΦιλάκια με πολύ πολύ Αγάπη! ❤
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αχ, αυτό το τελευταίο που λες πολύ με προβληματίζει και η αλήθεια είναι πως κάτι πρέπει να κάνω με τους ψυχαναγκασμούς μου. Νομίζω από εκεί ξεκινάνε όλα τα «πρέπει» που έχω βάλει στον εαυτό μου και τον πιέζω να τα τηρεί.
Οι συμβουλές και η γνώμη σου είναι ανεκτίμητες γιατί όπως σε έχω γνωρίσει όλο αυτό το διάστημα, μου βγάζεις σαν αίσθηση ένα συνδυασμό «φιλοσοφίας» που έρχεται με τα χρονια και απίστευτης νεανικότητας του μυαλού και κάθε μια συμβουλή σου τη σκέφτομαι πολύ.
Σε φιλώ πολυ πολύ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ελένη μου γλυκιά, την απάντηση την έδωσες εσύ η ίδια: «όσο προλαβαίνω, όσο έχω τη διάθεση και όσο μπορώ»,.. κι εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου, διότι, όσο περνά ο καιρός, όλα και προκύπτουν διάφορα.. Ντου λοιπόν και μην σκέφτεσαι τίποτα! Φιλιά και καλημέρες 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Η ιδέα του ντου μου αρέσει!!!!
Καλημέρες κι από μένα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
τα διαβάζω και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω ,Ελένη μου…
γιατί ανάλογο ποστ έγραψα και εγώ σήμερα το πρωί.
Εκείνο που με απασχολεί περισσότερο, είναι να γίνεται με ηρεμία ό,τι κι αν κάνω…
και, ναι, κάπου πρέπει να βάλω και όρια στο τρέξιμο…
καλημέρα, καλή δύναμη
φιλιά και την αγάπη μου
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Καλημέρα καλή μου Αλεξία, ναι τα όρια τα χρειαζόμαστε, αλλά είναι εύκολο να τα βάλεις;
φιλιάαααααα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!