Γυρνούσα βράδυ αργά με το μετρό στο σπίτι μου. Ανάμεσα στους φωνακλάδες πιτσιρικάδες, το βλέμμα μου έπεσε σε ένα κορίτσι που έκλαιγε. Θά ‘ταν δε θά’ ταν 18 χρονών, λίγο μεγαλύτερη από την κόρη μου.
Δεν έκλαιγε με λυγμούς. Ήταν σαν τα μάτια της να ήταν μια ανοιχτή βρύση που έσταζε. Προσπαθούσε να σκουπίσει διακριτικά τα δάκρυα και κοιτούσε χαμηλά, σαν να ντρεπόταν.
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να της μιλήσω. Όχι να τη ρωτήσω αν είναι καλά, ούτε να τι ρωτήσω τι έχει. Να της πως ότι θα περάσει. Να τη διαβεβαιώσω ότι θα περάσει.
Γιατί τώρα δεν το ξέρει. Γιατί τώρα νομίζει πως τελείωσε ο κόσμος. Γιατί τώρα νομίζει πως δεν θα είναι ποτέ ξανά ολόκληρη.
Γιατί αυτό που της συμβαίνει τώρα είναι πολύ βαρύ για τους λεπτούς της ώμους.
Να της μιλήσω και να της πω ότι αυτό που σήμερα της φαίνεται τόσο δύσκολο, ένα μήνα μετά, ένα χρόνο μετά, θα είναι ένα αγκάθι – το πολύ.
Να της πω ότι αυτές οι πληγές κλείνουν, συνήθως χωρίς σημάδια και ουλές.
Να της πω ότι τίποτε δεν κρίνεται στα 18 και στα 20.
Να της πω πόσο χαρούμενη πρέπει να είναι που είναι μόλις 18 χρονών και η ζωή της ξεκινάει τώρα.
Να της πω ότι όλο το μέλλον το έχει μπροστά της. Να της πω ότι θα κλάψει πολλές φορές ξανά, ότι θα γελάσει πολλές περισσότερες και πολύ περισσότερο στη ζωή της.
Να της πω να προσπερνάει τις κακοτοπιές, να πηδάει πάνω από τα εμπόδια.
Να αφήνει πίσω της τις τοξικές σχέσεις και τις τοξικές φιλίες χωρίς δεύτερη σκέψη και ματιά.
Να της πω ότι είναι ένα πολύ όμορφο κορίτσι. Να της πω ότι η ζωή της θα έχει τις δυσκολίες και τα προβλήματα που θα της αναλογούν, αλλά η ζωή είναι ωραία. Πολύ ωραία.
Καταλαβαίνεις βέβαια ότι δεν μίλησα. Θα τα πω όμως όλα αυτά στην κόρη μου μια μέρα. Ελπίζω να μην είναι μια μέρα που θα κλαίει.
Σε φιλώ,
Ελένη
Υ.Γ. Δεν ξέρω γιατί υπέθεσα ότι το κοριτσάκι υπέφερε από ραγισμένη καρδιά, ότι κάποιο αγόρι το στεναχώρησε. Ίσως να είχε πολύ πιο σοβαρά προβλήματα, που δεν μπορώ να διανοηθώ. Ελπίζω το κορίτσι που έκλαιγε να έκλαιγε μόνο για έναν (απο)χωρισμό.
myfortysomethingworld 
Και μόνο που ενδιαφέρθηκες και την παρηγόρησες της έκανες μεγάλο καλό, ασχέτος το λόγο που έκλαιγε. Σπάνιο πράγμα η ανθρωπιά.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ελένη, διαπιστώνω πως κάθε φορά που η ανάρτησή σου αφορά τις προσωπικές εμπειρίες σου ,πυροδοτείς τα σχόλια όλων μας. Για αυτό το blogging έχει διάρκεια στον χρόνο… Όσο για το κείμενο σου ,αληθινά ανθρώπινο. Τώρα , για τα μακριά ή κοντά ,για τα τότε ή τα τώρα της κοινωνίας μας,μένω πάντα σκεφτική..Κάποτε ένας νεαρός ,στην ηλικία των 23, με στεναχώρησε.Έκλαψα και τα μάτια μου συνέχιζαν να τρέχουν δάκρυα προσπαθώντας να καταλάβω τη ζωή.Ήταν βράδυ και περιπλανιόμουν. Ένα παραλίγο ατύχημα αποφεύχθηκε όταν απερίσκεπτα πέρασα τον δρόμο. Ο νεαρός που οδηγούσε το μηχανάκι σταμάτησε με πλησίασε και μου είπε : «Θα περάσει. Είναι οι γονείς σου, οι οικογένειά σου καλά; Μην ανησυχείς. Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα. Πήγαινε στο σπίτι σου να ξεκουραστείς και όλα θα πάνε καλά.» Μου συνέβη στα φοιτητικά μου χρόνια, μακριά απο την οικογένειά μου. Σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω τον νεαρό που τότε μου μίλησε ,που μου είπε λόγια απο καρδιάς ,που μπόρεσε να μου θυμίσει πόσο σημαντική είναι η οικογένειά μου και πως ΝΑΙ υπάρχουν άνθρωποι πολύ κοντά μας χωρίς να τους γνωρίζουμε. Πολλές φορές ανακαλώ τα λόγια του και συνειδητοποιώ πως είναι για μένα ,αυτά τα λόγια ένα φυλακτό που πάντα θα κρατάω.Και αν προκύψει πιστεύω πως θα κάνω το ίδιο για κάποιον συνάνθρωπό μου. Είναι η ηθική του καθενός μας που οφείλουμε να καλλιεργούμε. Σε ευχαριστώ,για την ευκαιρία να πω ευχαριστώ στους ανθρώπους που μας προστατεύουν,γνωστούς και αγνώστους.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Γλυκιά μου, δίνεις σε όλους μας ένα κίνητρο να ξεπεράσουμε τυχόν δισταγμούς μας και να γίνουμε λίγο περισσότεροι άνθρωποι όταν υποφέρει κάποιος κοντά μας.
Εγώ σε ευχαριστώ για την εμπειρία που μοιράστηκες μαζί μας.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κι εμένα μου ραγίζουν την καρδιά οι άνθρωποι που κλαίνε μόνοι και ειδικά τα παιδιά… Κρίμα που δεν της μίλησες.. Φταίει η κοινωνία που μας έχει κάνει να μην ξέρουμε τι να κάνουμε ώρες ώρες 😦 Ας είναι καλά το κοριτσάκι, όσο πιο γρήγορα γίνεται..
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ναι, μάλλον κρίμα που δεν της μίλησα. Ξέρεις, φοβήθηκα κιόλας την αντίδρασή της, μήπως μου πετούσε τίποτε, άσε μας ήσυχη κυρά μου. Γιατί έχουμε γίνει και έτσι.
Φιλιά
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολύ γλυκές και σοφές οι σκέψεις σου Ελένη μου, μακάρι το κορίτσι να ένιωσε έστω την έγνοια και την αγάπη σου και να αισθάνθηκε καλύτερα…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλημέρα – κι ελπίζω να είναι μια καλή μέρα, χωρίς να ξέρω σε τι ακριβώς ελπίζω.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Μου άρεσε πολυ το κείμενο σου…από την άλλη, θα διαφωνήσω/συμφωνήσω με το οτι αυτο για το οποίο ανησυχεί τωρα θα εχει ξεχαστεί αύριο…δεν ξέρεις τι μπορει να ειναι αυτο κ πως μπορει να την σημαδέψει η να την ταλαιπωρήσει για πολλα χρόνια (προφανώς εκ πείρας μιλάω 😉) κ αν ηταν όντως αποχωρισμός…κ γω το ευχομαι Ελένη μου να ηταν «μόνο» κάτι τέτοιο..,πολυ ωραία η φωτογραφία που λέει if it’s not ok, it isn’t the end… Δεν μου εχει συμβεί κάποιος να κλαιλει μόνος του στα μέσα μαζ. μεταφοράς , νομίζω οτι ίσως του έπιανα το χέρι κ έλεγα, ολα θα πάνε καλα…ίσως πάλι να μην έκανα ποτέ τίποτα…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Σίγουρα υπάρχουν πληγές που αφήνουν τα σημάδια τους, ακόμη κι αν είναι «μόνο» ένας χωρισμός. Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, ούτε συμβαίνουν σε όλους τα ίδια, έχεις δίκιο.
Δεν ξέρω κι εγώ τι θα κάνω την επόμενη φορά. Και φοβάμαι τις αντιδράσεις του ανθρώπου που εκείνη τη στιγμή έχει τον πονο του, και είναι από την άλλη μια πολύ προσωπική στιγμή…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλησπέρα και από μένα. Έχω συναντήσει πολλές μικρές κοπέλες είτε στα μέσα μεταφοράς είτε και στον δρόμο να κλαίνε όπως ακριβώς είδες κι εσύ αυτή την κοπέλα. Και συμφωνώ απόλυτα με όλα αυτά που έγραψες και ήθελες να της τα πεις… Και εγώ όπως κι εσύ σκέφτηκα να τα πω στην δική μου κόρη (και τα είπα ήδη πριν την δω να κλαίει, απλά ανέφερα την σκηνή που είδα στο δρόμο και της είπα όλα όσα κι εσύ σκέφτηκες να πεις!) Και πιστεύω ότι όλες μας σκεφτήκαμε ή θ σκεφτούμε όπως ακριβώς κι εσύ!!!!
Αναρωτιέμαι όμως μήπως κάποια από αυτές τις κοπέλες που κλαίνε σιωπηρά δεν έχουν ένα δικό τους άτομο (μητέρα, αδελφή, φίλη…) να της πούν όλα όσα θα της λέγαμε εμείς… Οπότε μήπως πρέπει την επόμενη φορά που θα συναντήσουμε μία κοπέλα να της πούμε ότι δεν πρέπει να ανησυχεί για τίποτα στην ζωή της και είναι πολύ μικρή για να στεναχωριέται για όσα αλλάζουν (και ίσως και γι’ αυτά που δεν μπορούν αλλάξουν).
Μία ανήσυχη μαμά που σκέφτεται όπως εσύ και όπως όλες οι μητέρες που ανησυχούν για τα παιδιά τους!!!
Υ.Γ. Φυσικά υπάρχουν και αγόρια που μπορεί να έχουν το ίδιο πρόβλημα με τα κορίτσια, αλλά σπάνια θα τα δούμε να εκφράζουν τα συναισθήματά τους και ειδικά σε δημόσιους χώρους! Γιατί? γιατί απλά μεγάλωσαν με αυτό τον τρόπο ότι δηλαδή είναι άντρες και οι άντρες δεν κλαίνε (τουλάχιστον φανερά!)
Καλό σου απόγευμα και καλό Σαββατοκύριακο!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Κι εγώ δεν έχω δει ποτέ αγόρι να κλαίει έτσι, ούτε άντρα. Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα, επειδή έχουμε μεγαλώσει όπως έχουμε μεγαλώσει, θα μου φαινόταν φαντάζομαι ακόμη πιο δυνατό το χαστούκι.
Το σκέφτηκα στ’ αλήθεια να της μιλήσω, αλλά κάτι με έκανε και κρατήθηκα. Ίσως να έχεις δίκιο, την επόμενη φορά που θα δούμε κάποιον να κλαίει, να είναι πιο ουσιαστικό και ανθρώπινο να τον πλησιάσουμε και να του μιλήσουμε, παρά να τον παρατηρούμε σιωπηλοί.
Φιλιά πολλά
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μου έχει τύχει κι εμένα μια φορά έξω από το μετρό να δω, όχι νέο παιδί, αλλά μία κυρία γύρω στα 45 να έχει κάτσει σε ένα παγκάκι και να κλαίει με λυγμούς. Δεν ξέρω, είναι ένα συναίσθημα που σε παγώνει εκείνη τη στιγμή, δεν ξέρεις τί να κάνεις, πώς να αντιδράσεις. Συνήθως αν δω έναν νέο άνθρωπο να είναι σκυθρωπός δεν νιώθω τόσο χάλια μέσα μου, σκέφτομαι ότι είναι κάτι παροδικό κι ότι, ότι και να’ναι, θα περάσει γιατί πολύ απλά «έχει όλη τη ζωή μπροστά του». Όταν όμως βλέπω μεγάλους ανθρώπους να είναι συντετριμμένοι (που δυστυχώς στις μέρες μας το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι μην έχασε τη δουλειά του ή το σπίτι του), δεν ξέρω… μου πλακώνεται η καρδιά! 😦
Πολύ όμορφο το κείμενό σου! Δυστυχώς, όλοι μας έχουμε βρεθεί και στη θέση της κοπέλας, αλλά και στη δική σου θέση!
Τις καλημέρες μου σε όλους!! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Καλημέρα Μαριάννα,
Αυτό που είπες, παγώνεις μέσα σου. Και έχεις δίκιο, δεν μου έχει τύχει να δω τέτοια εικόνα σαν αυτή που περιγράφεις, αλλά νομίζω πως θα ήταν πολύ πιο δυνατή και τελεσίδικη με κάποιον τρόπο.
Ζούμε και σε περίεργες εποχές, είμαστε όλοι πιο κοντά (θεωρητικά), πιο μακριά (πρακτικά).
Την καλημέρα μου
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Νομίζω όλες έχουμε βρεθεί στη θέση του κοριτσιού αυτού. που ακόμα κι αν είχαμε έναν ανθρωπο να μας πει θα περάσει ,, εμείς δεν τον ακούγαμε απλά κουνούσαμε καταφατικά το κεφάλι. Βέβαια μετά από 1 μήνα ή 1 χρόνο διαπιστώναμε πόσο δίκιο είχε..Εύχομαι και εγώ αυτή η ψυχούλα να έκλαιγε μόνο λόγω ενός χωρισμού γιατι αυτό είναι κάτι που σίγουρα θα ξεπεράσει γρήγορα.. ❤
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
πολύ όμορφο κείμενο, Ελένη μου…
και μόνο η καρδιά μας που συμπάσχει και μια προσευχή που θα κάνουμε…
θα βοηθηθεί η ψυχούλα που κλαίει
καλή σου μέρα!
Αλεξία
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλημέρα Αλεξία μου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!