Τι ΔΕΝ πρέπει να κάνουμε για τα παιδιά μας

Οι προθέσεις μας είναι οι καλύτερες. Μερικές φορές όμως δεν είναι μόνο αυτά που κάνουμε αλλά και αυτά που δεν κάνουμε που έχουν σημασία. Και σήμερα σκέφτηκα αυτά που είναι καλύτερο να μην κάνουμε για τα παιδιά μας.

Όταν έβλεπα την κόρη μου να παλεύει να δέσει τα κορδόνια της έσκυβα και τα έδενα εγώ για να τη βοηθήσω (και για να φύγουμε γρήγορα για το νηπιαγωγείο γιατί είχαμε αργήσει).

Μέχρι να μάθει να δένει τα κορδόνια του, μια εύκολη λύση είναι τα παπούτσια χωρίς κορδόνια ή τα χριτς χρατς!

Κι όταν η κόρη μου κοιτούσε το κοριτσάκι των διπλανών στην παραλία πήγαινα εγώ με το φτυαράκι και το κουβαδάκι και προσκαλούσα το κοριτσάκι να παίξει μαζί μας/της.

 

Έκανα κακό; Φαντάζομαι όχι. Όμως οι ειδικοί λένε πως πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά να δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους, να βρίσκουν τρόπους, να μαθαίνουν, να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες.

Ωραία. Άλλο παζλ. Για να δούμε, τι δεν πρέπει να κάνουμε στα παιδιά μας

Να μην είμαστε γονείς ελικόπτερο;

Οι Αμερικανοί ψυχολόγοι –οι οποίοι για όλα έχουν κάποιον προσδιορισμούς- βρήκαν όνομα για τους γονείς που είναι συνεχώς πάνω από τα παιδιά τους, τους γονείς που σπεύδουν να ικανοποιήσουν κάθε ανάγκη και επιθυμία, να λύσουν κάθε πρόβλημα και να αντιμετωπίσουν κάθε τους δυσκολία: γονείς ελικόπτερο!  Είναι ο γονιός που επιβλέπει με αετίσιο μάτι κάθε στιγμή της ζωής του παιδιού ώστε να είναι σίγουρος πως δεν θα υπάρξει τίποτε που θα το στεναχωρήσει, θα το αδικήσει, θα το απογοητεύσει. Και η συνήθεια αυτή μπορεί να επεκταθεί πολύ πέρα από τη βρεφική και τη νηπιακή ζωή του παιδιού, στην εφηβεία ή και πολύ αργότερα, αφού γίνεται ένας παγιωμένος τρόπος για την αλληλεπίδραση του παιδιού με τον κόσμο γύρω του. Αν θέλουμε το παιδί μας να είναι ανεξάρτητο, υπεύθυνο και να πατάει γερά στα πόδια του, ποτέ δεν είναι αργά. Αρκεί να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να του εμφυσήσουμε, με υπομονή και ενθάρρυνση, τη βεβαιότητα ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνο του και πως δεν έχει τόση σημασία το αποτέλεσμα αλλά η προσπάθεια.

Να κάνουμε εμείς τα μαθήματα για το σχολείο

Αν έχεις μικρότερο παιδί, δεν ξέρεις τι λέω. Αν έχεις μεγαλύτερο, κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι. Εντάξει, δεν είναι κακό που και που  να διορθώνουμε την έκθεση του παιδιού πριν τη δώσει στη δασκάλα ούτε να ρίχνουμε μια ματιά στις ασκήσεις των μαθηματικών του. Και δεν είναι καθόλου κακό αν αυτό γίνεται μαζί με το παιδί, αν το παρακινούμε να βρει το ορθογραφικό λάθος σε μια λέξη ή να σκεφτεί τι θα ήταν πιο ωραίο να έχει γράψει ή έναν άλλο τρόπο σκέψης για να λύσει σωστά μια άσκηση. Εκεί όμως που δεν το βοηθάμε καθόλου είναι όταν ουσιαστικά είμαστε εμείς που γράφουμε την έκθεση, που την υπαγορεύουμε στο παιδί ή όταν διορθώνουμε τα λάθη του στην ορθογραφία ή τα μαθηματικά χωρίς να το συζητήσουμε και να του εξηγήσουμε το λόγο και το σωστό τρόπο σκέψης. Και με την εμπειρία, 6+6 χρόνια στο δημοτικό, 3+3 στο γυμνάσιο και 3 στο λύκειο των παιδιών μου, σου λέω με απόλυτη σιγουριά πως πολλοί γονείς το κάνουν και, ναι, οι δάσκαλοι το ξέρουν!

Να μιλάμε αντί γι’ αυτά

“Εύη, είσαι καλά σήμερα;” είχε ρωτήσει η νηπιαγωγός την κόρη μου που έλειπε δυο μέρες γιατί ήταν με ίωση. “Ναι, σήμερα είμαστε καλύτερα”, απαντάω εγώ και η νηπιαγωγός μου βάζει πάγο! Εντάξει, αυτό είναι ίσως κάτι που κάνουμε όλες, σκέψου όμως πως είτε το παιδί μας δυσκολεύεται να μιλήσει στα συνομήλικα παιδιά στην παιδική χαρά είτε θέλει νερό στην ταβέρνα, είναι σημαντικό να το ενθαρρύνουμε να το κάνει μόνο του. Το μόνο που χρειάζεται είναι εξάσκηση, και για τους δυο μας. Έτσι την επόμενη φορά που θα κάνει κάποιος μια ερώτηση στο παιδί, προσπάθησε να μην απαντήσεις εσύ. Όσο περισσότερο “χώρο” του αφήνουμε, τόσο πιο γρήγορα θα αναπτύξει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να συνηθίσει να απαντά και να ζητάει αυτό που θέλει.

Κάθε παιδί κρύβει μέσα του έναν σούπερ ήρωα! Ας του αφήσουμε χώρο να βγει στην επιφάνεια.

Αυτά με τις καλές προθέσεις και τα “λάθη” που κάνουμε ως γονείς (μακάρι βέβαια να ήταν αυτά τα “λάθη” το πρόβλημα όλων μας!). Αλλά αυτές τις μέρες μιλήσαμε πολύ για γονείς και παιδιά και μεγαλύτερα παιδιά, και οι σκέψεις αναγκαστικά τριγυρίζουν εκεί.

Σε φιλώ,

Ελένη