Όταν άκουγα «δε θέλω να πάω στο σχολείο», τρελαινόμουνα. Δεν ήξερα αν πρέπει να θορυβηθώ (μήπως κάποιος μαθητής παρενοχλεί το παιδί μου, μήπως το έχουν κάνει στην άκρη, μήπως κάτι δεν πηγαίνει καλά με τη δασκάλα) ή να βάλω τις φωνές.
Συνήθως δεν έκανα τίποτε από τα δύο, προσπαθούσα με κουβέντα και ερωτήσεις να βγάλω άκρη. (Για τα πρακτικά τα παιδιά μου πήγαιναν τελικά στο σχολείο και δεν υπήρξε ποτέ κάποιος άλλος λόγος για την άρνησή τους πέρα από το άγχος.)
Κι επειδή η άρνηση για το σχολείο είναι ΠΑΡΑ πολύ συνηθισμένη και το το παιδί μπορεί να έχει ένα σωρό λόγους, σοβαρούς ή λιγότερο σοβαρούς έκλεψα ένα σύντομο «κατάλογο» ερωτήσεων απαντήσεων από παλιό μου άρθρο σε περιοδικό για γονείς με τις κάποιες επισημάνσεις, ιδέες και συμβουλές.
«Η δασκάλα μου όλο με μαλώνει»
Ρωτήστε το παιδί σας τι ακριβώς συνέβη τις φορές που το μάλωσε η δασκάλα, ποια συμπεριφορά του οδήγησε στο μάλωμα ή στον αρνητικό σχολιασμό της και τι ακριβώς του είπε. Εξηγήστε του ότι όπως στο σπίτι έχετε κάποιους κανόνες που ακολουθείτε όλοι, έτσι και στο σχολείο που είναι πολλά παιδιά μαζί σίγουρα θα έχουν κάποιους κανόνες που είναι ανάγκη να ακολουθούν για να είναι όλοι μια χαρούμενη παρέα.
Ζητήστε του να σας πει τους κανόνες που αποφάσισαν στην τάξη του τα παιδιά μαζί με τη δασκάλα και τις συνέπειες που όρισαν σε περίπτωση που τα παιδιά δεν τους ακολουθούν. Μια πιθανή εξήγηση θα είναι το παιδί να μη συμμορφώθηκε με κάποιον κανόνα και η δασκάλα του το υπενθύμισε. Ιδιαίτερα τα παιδιά που δεν έχουν μάθει να ακολουθούν κανόνες στο σπίτι και που η συμπεριφορά τους δεν είναι οριοθετημένη (τι είναι αποδεκτό και τι όχι και γιατί) δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στο πιο αυστηρό πρόγραμμα του δημοτικού.
Εννοείται όμως πως τα παράπονα του παιδιού για τη δασκάλα δεν πρέπει να περνάνε απαρατήρητα από εμάς τους γονείς, γιατί μπορεί από πίσω να υπάρχει μια κατάσταση που πρέπει να διερευνήσουμε με διακριτικότητα αλλά και προσοχή.
«Δε θέλω να πάω στο σχολείο!»
Πολλές φορές ένα παιδί της πρώτης Δημοτικού ενδέχεται, για κάποιο χρονικό διάστημα, μέρες ή εβδομάδες, να αρνείται να πάει σχολείο. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο άγχος αποχωρισμού από τους γονείς, κυρίως από τη μητέρα, δηλαδή να μη θέλει να είναι μακριά της, κι έτσι να βρίσκει δικαιολογίες για να μην πάει σχολείο (π.χ. ότι δεν τον συμπαθεί η δασκάλα ή οι συμμαθητές του).
Προτού πιστέψετε πως το παιδί αρνείται να πάει στο σχολείο από πείσμα ή λόγω προσκόλλησης σε εσάς ελέγξτε μήπως υπάρχουν άλλα προβλήματα πίσω από την άρνησή του. Κάποιο παιδί μπορεί να νιώσει μειονεκτικά και να αποφεύγει το σχολείο αν δεν γνωρίζει την αλφαβήτα και τους αριθμούς, όπως ίσως γνωρίζουν τα άλλα παιδιά. Επίσης, μπορεί να αποθαρρυνθεί αν έχει δυσκολία σε κάποιο από τους τομείς της ανάγνωσης, της γραφής ή αριθμητικής. Ενδέχεται ακόμα να υπάρχει κάποιο ζήτημα του εκπαιδευτικού συστήματος ή κάτι που να αφορά τη δασκάλα, που να δημιουργεί παροδική άρνηση στο παιδί. Μη σπεύσετε να μεγαλοποιήσετε πρόβλημα, προσπαθήστε όμως να βρείτε τι ακριβώς συμβαίνει και το παιδί παρουσιάζει αυτή την άρνηση και ενθαρρύνετε το παιδί ανάλογα, με τη συνεργασία της δασκάλας αν χρειάζεται.
«Δεν μπορώ να κάνω τα μαθήματά μου. Δεν τα καταλαβαίνω!»
Είναι φυσιολογικό τις πρώτες εβδομάδες ή και μήνες της πρώτης τάξης, κάποια παιδιά να δυσκολεύονται περισσότερα απ’ τα άλλα στην κατανόηση ορισμένων εννοιών. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο στο δικό σας παιδί δοκιμάστε να το βοηθήσετε να «λυθεί» μέσα από το παιχνίδι: Μια ιδέα για να βοηθήσετε ένα «πρωτάκι» να κατανοήσει τα μαθηματικά είναι τα διάφορα παιχνίδια με ξυλάκια ή με κύβους που θα προσθέτετε και θα αφαιρείτε! Στην αγορά θα βρείτε και εξειδικευμένα επιτραπέζια παιχνίδια που το βοηθούν να εξασκηθεί διασκεδαστικά στις μαθηματικές πράξεις ή τις γραμματικές έννοιες. Ένας άλλο τρόπος να το βοηθήσετε είναι να πηγαίνετε μαζί στο σούπερ μάρκετ ώστε να κάνει στην πράξη τις ασκήσεις με τα ευρώ, το κόστος, τα ρέστα και την έννοια του «περίπου» που μαθαίνουν πια τα παιδιά στην πρώτη και τη δεύτερη τάξη του δημοτικού.
Αυτό δεν υπήρχε στο άρθρο μου τότε, νομίζω όμως ότι αξίζει μια παράγραφος υπενθύμισης.
«Οι συμμαθητές μου με πειράζουν»
Το αθώο πείραγμα από την παρενόχληση, το bullying, μπορεί να μην απέχουν και πολύ. Προσωπικά, επειδή έχουμε ακούσει πολλά αυτά τα χρόνια, θα σου πρότεινα να πάρεις πιο σοβαρά αυτό το παράπονο και να πας αμέσως στο σχολείο να το συζητήσεις με τη δασκάλα ώστε να είναι σε εγρήγορση και να μπορεί να σου πει τι συμβαίνει. Το πιθανότερο είναι πως θα πρόκειται για περιστασιακά επεισόδια και καυγαδάκια ανάμεσα στα παιδιά. Αν δεις το όμως παιδί να αλλάζει συνήθειες, να τρώει λιγότερο ή περισσότερο, να κλείνεται στον εαυτό του, να βρέχει το κρεβάτι του ή να κλαίει το πρωί, μάλλον το θέμα χρειάζεται μεγαλύτερη διερεύνηση και προσοχή.
Σε φιλώ,
Ελένη
myfortysomethingworld 
Κα με τον δεύτερο λόγο συμφωνώ, το είχα πάντα κι εγώ στην άκρη του μυαλού μου ότι θέλω να ξέρουν ότι υπάρχουν γονείς που νοιάζονται για αυτό το παιδί.
Τώρα στο λύκειο πηγαίνουμε; Εσύ, στον γιο σου, πήγαινες; Λέω να πάω κατά τις 20-25 Οκτωβρίου…
Φιλιά
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Πήγαινα, αλλά πιο αραιά. Στο λύκειο έχουν τετράμηνα, δηλαδή παίρνουν βαθμούς το Φεβρουάριο, οπότε μέχρι να γνωριστούν με τα παιδιά και να γράψουν και κάνα δυο διαγωνίσματα, ε, τους παίρνει λίγο χρόνο. Πήγαινε λίγο αργότερα, μέσα Νοεμβρίου, θα σου έλεγα.
Καλημέρα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εγώ όταν ρώτησα παιδοψυχολόγο την πρώτη μέρα που το παιδί δεν ήθελε να πάει στο σχολείο (εντάξει, ήταν η θεία του, μην με πεις και τρελή μάνα 🙂 ), μου είπε ότι το παιδί μου είναι φυσιολογικό κι ησύχασα! Καλό φθινόπωρο Ελένη μου και να είμαστε καλά! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Επίσης!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλημέρα Ελένη,
μου θύμησες κάτι σχετικό αλλά και άσχετο μαζί.
Τα παράπονα της δασκάλας…
Η μεγάλη μου κόρη, Α’ λυκείου φέτος ήταν (και είναι) ένα καταπληκτικό παιδί. Καλό, ήσυχο, έξυπνο, χαμογελαστό, η χαρά της μαμάς. Πάω λοιπόν, όταν ήταν στην Γ’ Δημοτικού, ένα μήνα μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς (πάγια συνήθειά μου, για να προλάβω πιθανά προβλήματα του παιδιού ή του δασκάλου) να δω πως τα πάει στο σχολείο. Όλα καλά, μέχρι που η δασκάλα μου λέει: κινείται σαν σβούρα πάνω στη καρέκλα, δεν έχει ησυχία, τη μαλώνω συνέχεια γι αυτό!
Το μεσημέρι στο σπίτι λοιπόν προσπαθώ να δω τι συμβαίνει, στο σπίτι δεν το κάνει καθόλου, την παρατηρώ στο μεσημεριανό, στο διάβασμα, στην τηλεόραση… καθόλου, μόνο τις κλασικές τούμπες στον καναπέ!
Τη ρωτάω λοιπόν, αν την ενοχλεί κάτι και δεν μπορεί να κάτσει ήσυχη στην καρέκλα στην τάξη, όπως μου παραπονέθηκε η δασκάλα. Η απάντηση με αποστόμωσε, ΗΤΑΝ ΣΚΛΗΡΗ Η ΚΑΡΕΚΛΑ! Την επόμενη μέρα το πρωί πήγαμε με μαξιλαράκι στην τάξη και φυσικά το πρόβλημα λύθηκε αμέσως. Το παιδί το έλεγε στη δασκάλα, αλλά εκείνη θεώρησε πως είναι δικαιολογία.
Σε φιλώ
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Από που να αρχίσω: έχεις τόσο δίκιο που πηγαίνεις από νωρίς για να μιλήσεις με τη δασκάλα ώστε να αντιμετωπιστεί τυχόν πρόβλημα στην αρχή του. Κι εγώ το ίδιο έκανα πάντα και ήμουνα παρούσα σε όλες τις συναντήσεις της τάξης. Είχα κι άλλο λόγο όμως που εμφανιζόμουν από νωρίς, ήθελα να δώσω στους δασκάλους/καθηγητές το μήνυμα ότι πίσω από αυτό το παιδί υπάρχουν γονείς πρόθυμοι για συνεργασία και συνεννόηση αλλά και γονείς παρόντες οι οποίοι είναι σε εγρήγορση για κάθε καλό ή κακό μπορεί να συμβεί. (Λίγο αρνητικά προδιαθετημένη ίσως αλλά ρεαλίστρια.)
Να δηλαδή, βλέπεις, γιατί δεν πίστεψε το παιδί; Είχε κάποιο πρόβλημα μαζί του, κάποια ένδειξη ότι είναι ένα παιδί που λέει ψέματα; Αυτά μου τη δίνουν γιατί θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη η ζωή των παιδιών, των δασκάλων και των παιδιών.
Φιλιά
Μου αρέσει!Μου αρέσει!