Στο λιμάνι του Πειραιά περιμένοντας το πλοίο

Eleni Daskalaki

Πήγα στο λιμάνι του Πειραιά μέσα στη νύχτα. Είδα τα καράβια, μύρισα την υγρασία, ένιωσα το δέρμα μου να κολλάει.

Δεν έφευγα ούτε γύριζα από κάποιο νησί. Είχα πάει να παραλάβω το γιο μου που γύριζε από τις πρώτες του διακοπές.

 

photo:www.lifo.gr

Και θυμήθηκα…

Με είδα 20χρονη, να σκύβω από το βάρος του σακιδίου στους ώμους μου μπαίνοντας στο καράβι για τη Μήλο. Και ακούγοντας πόσοι συνεπιβάτες μας έχουν προορισμό τη Μήλο, κατεβήκαμε με τον φίλο μου στη Σέριφο!

Με είδα να γυρίζω νύχτα, μαυρισμένη, γεμάτη αλάτια και άμμο, με τέλεια μαλλιά παραλίας (!), έχοντας στην τσέπη μόνο τα χρήματα για το εισιτήριο του Ηλεκτρικού για να φτάσω στο σπίτι μου.

Θυμήθηκα γέλια πάνω στο κατάστρωμα και sleeping bags στρωμένα κάτω από τους άβολους πάγκους για να βγει η νύχτα μέχρι να φτάσουμε στο νησί.

Έχουν γυρίσει νησιά και νησιά!

Θυμήθηκα τρικυμίες και λαδιές επάνω σε καράβια και καραβάκια.

Θυμήθηκα καραβίσιους καφέδες και καραβίσιες μακαρονάδες στο «εστιατόριο» του πλοίου.

Θυμήθηκα ότι φορούσα εσπαντρίγιες και τζιν μπουφάν γιατί ο κλιματισμός ήταν πάντα στο φουλ στο καράβι.

Οι εσπαντρίγιες ήταν πάντα τα παπούτσια των διακοπών!

Θυμήθηκα ότι κάθε επιστροφή ήταν γλυκιά γιατί κάπου με περίμενε ένας ακόμη προορισμός.

Και τώρα, μαζί με τον ίδιο φίλο/σύντροφο/άντρα, περιμέναμε το μεγαλύτερο παιδί μας να επιστρέψει από τις πρώτες του διακοπές.

Και εκεί που περίμενα και έβλεπα τα φώτα του πλοίου που πλησίαζαν ένιωσα ωραία, ότι έχω ολοκληρώσει κάποιους από τους κύκλους που προορίζομαι να κάνω στη ζωή μου. (Λέω κάποιους γιατί έχω πολλούς ακόμη μπροστά μου.)

Και ένιωσα ευτυχία και θλίψη, χαρμολύπη, για τα χρόνια που πέρασαν, για τα χρόνια που ήρθαν και για τα χρόνια που θα έρθουν. Και μέσα στην αβεβαιότητα που ζω/ζούμε, δεν μπορώ παρά να νιώθω ευγνώμων για όλα όσα έχω ζήσει στη ζωή μου και να ελπίζω για τα καλύτερα στο μέλλον.

Σε φιλώ,

Ελένη

15 σκέψεις σχετικά με το “Στο λιμάνι του Πειραιά περιμένοντας το πλοίο”

  1. Εννοείται με συγκίνησες…όχι μόνο με τις εικόνες που με τοσο γνήσιο κ ειλικρινές συναίσθημα περιέγραψες, αλλα και γιατι ταυτίζομαι σε κάποια σημεία σχεδόν απόλυτα, αφου με τον τοτε σύντροφο μου γύρω στα 20, οι πρώτες μας διακοπές ηταν στη Μήλο, κοιμόμασταν ετσι ακριβώς στα καταστρώματα χαζεύοντας ανατολές και ηλιοβασιλέματα, αλλα κ γιατί και μενα ο….τοτε συντρόφους μου ειναι ακομα σύντροφος κ νυν άντρας μου (κ μενα μετα απο τοοοοσα χρονια) κ μάλιςτα πριν απο λίγες μερες επιστρέψαμε απο ολιγοήμερες διακοπές από την κουκλίτσα Σέριφο…
    κάποια στιγμη ευχομαι να σου μοιάσω λιγο ακομα,ανοίγοντας κ ολοκληρώνοντας κ τον παραμυθένιο κόσμο της δημιουργίας οικογένειας με τούτο το σύντροφο…
    φιλάκια Έλενακι μου, συνέχισε να ονειρεύεσαι κ να κανεις πραγματικότητα τα ονειρα σου, χαράζοντας πορείες κ κύκλους ζωής! 💕💕

    Μου αρέσει!

    Απάντηση

    1. Αχ, τι όμορφα! Για φαντάσου, κοινές και παράλληλες πορείες ζούμε… σου εύχομαι να ολοκληρωθεί η οικογένειά σας έτσι όπως το ονειρεύεστε και μετά θα μου γράφεις για μωρά και για πάνες και εγώ σαν «έμπειρη» μαμά, θα σου λέω τα δικά μου 🙂 ❤

      Μου αρέσει!

      Απάντηση

  2. Τι όμορφες εικόνες! Κι αν μου επιτρέπεις πόσο υπέροχο που ο ίδιος φίλος που πηγαίνατε τότε Μήλο, έμεινε σύντροφος κι έγινε και πατέρας των παιδιών σου! 🙂

    Καλώς τον δέχτηκες τον γιο σου Ελένη μου!

    Αρέσει σε 1 άτομο

    Απάντηση

    1. Φιλιά πολλά Στεφανία μου, η αλήθεια είναι πως είμαστε μαζί κοντά 30 χρόνια τώρα και με όλα τα φυσιολογικά σκαμπανεβάσματα, αντέχουμε ακόμη 🙂

      Μου αρέσει!

      Απάντηση

Σχολιάστε

Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για την εξάλειψη των ανεπιθύμητων σχολίων. Μάθετε πως επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.