Εγώ έχω μια πολύ διφορούμενη σχέση με τις αλλαγές: από τη μία τις επιζητώ σαν τρελή γιατί η καθημερινότητα και η ρουτίνα με ρίχνουν, από την άλλη, τις τρέμω και τις αποφεύγω. Ωραία δεν σου τα λέω; Πώς συνδυάζονται αυτά; Μήπως σου μιλάει ο Τζέκιλ και ο Χάϊντ υπό νέα μορφή;
Να σου δώσω ένα παράδειγμα, απλό. Κάνω περίπου τις ίδιες ανταύγειες εδώ και καμιά 20αριά χρόνια. Μου πάνε και τις πάω. Και κάποια στιγμή, για οικονομικούς λόγους γιατί αλλιώς δεν θα το έκανα με τίποτε, αλλάζω κομμωτήριο. Και η κομμώτρια μου προτείνει να μου κάνει μια άλλη τεχνική, πιο καινούργια.
Ναι, ναι, ναι, λέει μέσα μου ο νεαρός εαυτός μου που αγαπά να δοκιμάζει νέα πράγματα.
Όχι, όχι, όχι, λέει μέσα μου ο τρομαγμένος εαυτός, εκείνος που πολεμάει με νύχια και με δόντια τις αλλαγές.
Να σου δώσω δεύτερο παράδειγμα. Αγοράζω καινούργιο υπολογιστή γιατί ο παλιός ήταν στα όρια της κατάρρευσης. Ωραίος, γρήγορος, σούπερ, με όλα τα κομφόρ. Και εννοείται με καινούργια windows και άλλα προγραμματάκια.
Ε, ποιος είδε την τρελή της γειτονιάς και δεν τη φοβήθηκε.
Και πού θα ξέρω τώρα εγώ με ποια κουμπιά θα κάνω τι; Ιιιιιιιι, γιατί άλλαξε χρώμα το φόντο; Θα μου χαθούν όλα τα αρχεία και θα φταις εσύ!!!!!! Μη, μη, μη, πατάς next ακόμη, να το σκεφτούμε… (Όλα αυτά στον άντρα μου που καθόταν υπομονετικά να εγκαταστήσει τα καινούργια προγράμματα.)
Γι’ αυτό σου λέω, κάτι έχω με τις αλλαγές.
Τις φοβάμαι.
Με αγχώνουν.
Προτιμώ να μένω στη γνωστή μου ίσως όχι-και-τόσο-ικανοποιητική κατάσταση παρά να επιδιώξω κάτι διαφορετικό. Γιατί το διαφορετικό μπορεί να βγει καλύτερο, μπορεί χειρότερο.
Δυσκολεύομαι να τολμήσω. Να ρισκάρω.
Γιατί αυτό μάλλον είναι, θεωρώ τις αλλαγές ρίσκο.
Διάβαζα και ψιλοκορόιδευα ως αμερικανιά την έκφραση comfort zone. Το επίπεδο όπου νιώθεις καλά και άνετα και από το οποίο διστάζεις να μετακινηθείς. Τελικά, μια χαρά το έχουν εκφράσει. Χώνομαι μέσα στην comfort zone μου, κουκουλώνομαι, χουχουλιάζω και δεν θέλω να βγω επουδενί.
Γιατί εκεί ξέρω. Και τα καλά και τα κακά, και τις δυσκολίες και τις ευκολίες. Ενώ αν βγω από τη βολή μου, (α, να μια καλή μετάφραση του comfort zone – επαγγελματική ιδιότητα γαρ) δεν ξέρω τι με περιμένει.
Και αν θυμάσαι που σου είχα μιλήσει για το θέμα μου με την τάξη, ε, κάνε προβολή αυτής της διαδικασίας και μέσα στο μυαλό και στη ζωή μου. Ας πούμε ότι δεν θέλω να αλλάζω τα ριχτάρια της ζωής μου γιατί δεν ξέρω αν τα καινούργιο θα είναι μαλακά και δροσερά στο άγγιγμα ή αν θα με τσιμπάνε αλλά κυρίως επειδή τα καινούργια δεν θα έχουν τη μυρωδιά της καθημερινότητάς μου.
Χμ, τελικά δεν καταλήγει πουθενά αυτό το post, τώρα το κατάλαβα. Αλλά επειδή ένας λόγος που ξεκίνησα το blog είναι η αυτοέκφραση, άει στο καλό, θα το αφήσω.
Κι αν έχεις καμιά καλή σκέψη για τις αλλαγές, θέλω πολύ να την ακούσω.
Σε φιλώ,
Ελένη
Υ.Γ. Τελικά άλλαξα τα μαλλιά μου. Η αλλαγή είναι απειροελάχιστη -σε αντίθεση με το πόσο έπρηξα την κομμώτρια με ερωτήσεις και ζητώντας διαβεβαιώσεις ότι θα μου αρέσει το αποτέλεσμα!- και προς το καλύτερο.
myfortysomethingworld 
Όσον αφορά μικροαλλαγές στη ζωή μου, τις επιδιώκω! Βαριέμαι εύκολα ως άνθρωπος κι επιζητώ το κάτι το διαφορετικό. Μόνο με τα μαλλιά δεν πειραματίζομαι…😛
Ωστόσο, παρατηρώ το έξης παράδοξο: στη ζωή μου, σχετικά με αλλαγές σε πιο βαρυσήμαντα πράγματα είμαι πολύ «κότα»! Ακολουθώ απλά την πεπατημένη. Τι να πω! Δόκτωρ Τζέκιλ και Κύριος Χάιντ που λες κι εσύ, Ελένη μου!
Υ.Γ. Επειδή, είχα χαθεί το τελευταίο διάστημα, πώς τα πήγε ο μικρός με τις Πανελλαδικές, τελικά; 😳
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Καλά τα πήγε, μια χαρά. Περιμένουμε να βγουν οι βαθμοί για να σιγουρευτούμε αλλά είμαστε ευχαριστημένοι 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Καλά αποτελέσματα, λοιπόν!!! 😉😃
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Σαν να διαβάζω μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της ζωής μου. Συνειδητοποιώ πως ειδικά οι γυναίκες τις φοβόμαστε τις μεγάλες αλλαγές ακριβώς γιατί ο παράγοντας του ρίσκου είναι πραγματικός και πάντα φοβιστικός. Όμως την ίδια στιγμή νομίζω οι γυναίκες είναι που επιζητούν διαρκώς την εξέλιξη και τη διαφοροποίηση (του εαυτού τους, των άλλων, των καταστάσεων) κι εκεί είναι που αργά ή γρήγορα καλούμαστε να τολμήσουμε. Ό,τι κι αν λέμε δε μπορούμε να βρούμε νέα γή, αν δεν ανοιχτούμε στη θάλασσα. Τώρα αν στο νησί μας προλάβουν κι έρθουν ενδιαφέροντες άγνωστοι, αυτά είναι και θέματα τύχης 😉
Υ.Γ. Το μαλλί Ελένη δε χρειάζεται να το αλλάζεις συχνά, ειδικά αν ξέρεις πως σου πάει. Εδώ η συνονόματη σου Μενεγάκη με το ίδιο μαλλί έκανε καριέρα τόσα χρόνια! 😉
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Συμφωνώ σε όλα – και στη Μενεγάκη 😉
Τα φιλιά μου!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Αλλαγές!
Ένα μόνο θα σου πω, ΠΡΟΣΠΑΘΩ (σκληρά) να βρω το θάρρος και το κουράγιο να κάνω κάτι που για όλες τις γυναίκες του πλανήτη Γη θεωρείται απλώς…δεδομένο! Να βάψω τα μαλλιά μου! Κι αν κάτι πάει στραβά και δεν βγει το χρώμα που θέλω; Κι αν πάθω αλλεργία και πεθάνω μέσα στο κωμμωτήριο;;; (Μη γελάσεις σε παρακαλώ, έχω διαβάσει ότι συνέβει ΚΑΙ αυτό! 😛 ) κι αν απλά δεν μου αρέσω μετά;
Δεν μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει και έχω φάει τέτοιο τρελλό κόλλημα με αυτό το θέμα! Μου κόβονται τα πόδια μόνο που το σκέφτομαι!
Η κατάσταση επείγει όμως. Έχω φτάσει αισίως στα 46 και οι άσπρες τριχούλες έχουν αρχίσει να …κατακλύζουν το πανέξυπνο κεφαλάκι μου. Μάλλον δεν παίρνει άλλη αναβολή!
Βρε μπας και απλώς…μεταμορφώνομαι σε κύκνο;; 😀
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Αγαπημένε Κύκνε,
Σε καταλαβαίνω, νομίζω πως θα συναντηθούμε σε μερικά χρόνια μέσα σε μια γαλάζια και ακύμαντη λίμνη και να κλίνουμε με χάρη τα κεφάλια μας, αναγνωρίζοντας η μία την άλλη. (Δεν είναι τίποτε, λίγη ρακή ήπια χθες και μάλλον βλέπω σήμερα τα αποτελέσματα.)
Ξέρεις ότι σε καταλαβαίνω καλά. Το μόνο που θα σου πω επειδή κάτι παίρνει το αφτί μου από τις συναδέλφους των beaute στα περιοδικά είναι να μην τα βάψεις μόνη σου στο σπίτι αν δεν ξέρεις τι να κάνεις και να ξεκινήσεις με ένα από αυτά τα σαμπουάν που φεύγουν σταδιακά με το λούσιμο. Ρώτησε επίσης την κομμώτριά σου αν το ρεφλέ (μη με ρωτήσεις περισσότερα θα σε γελάσω) μπορεί να σε βοηθήσει.
Φιλιά πολλά
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ααααχ σε νιωθω!!!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Γεια σου Ελένη μου!!! Μου έφτιαξες τη διάθεση!!! Μια χαρά φυσιολογική γυναίκα!!! 🙂 🙂 🙂 x
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Καλημέρα!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η δύναμη της συνήθειας νομίζω πως λέγεται, αυτός είναι κι ο λόγος που δεν αλλάζουμε ακόμα και από καταστάσεις ή στιλ που είναι προβληματικές/κα. Εγώ ρισκάρω γενικώς, γιατί αλλιώς δε βγαίνει! 🙂 Πχ τα μαλλιά μου ήταν κατάμαυρα (αυτό είναι το φυσικό) κι έχω γίνει εντελώς ξανθή! Σταδιακά όμως, μη νομίζεις! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Βρήκες τις λέξεις που έψαχνα, η δύναμη της συνήθειας. Καλό είναι να ρισκάρεις, αλλά εγώ δεν το έχω εύκολο. (Πότε θα μου τη δώσει δεν ξέρω…)
Φιλάκια ξανθιά Πέτρα μου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γενικά μου αρέσουν οι αλλαγές! Αλλάζω άνετα από μαλλιά μέχρι σπίτι! Κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μου δε μπορώ να αλλάξω….αν και θα έπρεπε γιατι αρκετα έπαθα αλλά δεν έμαθα!!!!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Μη μου μιλάτε για μαλλιά, γιατί για πρώτη φορά στη ζωή μου, έγινα μελαχρινούλα…. και αυτό γιατί ο βλάκας ήθελα λίγο να σκουρύνω τα ξανθά φυσικά μαλλιά μου!!! 😦 (λάθος βαφή!)
Βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέπτη και λέω: Ποια είναι αυτή, κάτι μου θυμίζει!!! 😛
Είμαι υπέρ των αλλαγών, ειδικά των «μέσα»… πρώτα ξεκίνησα κόβοντας τα μαλλιά μου, (από 9 ετών είχα να τα κόψω)… και τώρα η βαφή… τ ε σ π α, αρέσει στον σύζυγο, φαντάζομαι πως μετά από 32 χρόνια γάμου, αυτή η αλλαγή δεν του κακοφάνηκε… το θέμα όμως είναι, πως έχω αλλάξει και εσωτερικά, όταν αποφάσισα πριν κάτι μήνες, πως δεν σηκώνω ούτε σκόνη στο σπαθί μου και σε όποιον αρέσω, (αυτό δεν πολυαρέσει ούτε στα παιδιά μου, γιατί είχαν καλομάθει), αλλά, πρόβλημα τους! χαχαχα! 😀
ΑΦιλάκιαααααααααααααα και ζήτω οι αλλαγές! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Χμ, εγώ έχω μείνει στα μαλλιά -που δεν άλλαξαν- αλλά τις μεγαλύτερες αλλαγές συνεχίζω να τις φοβάμαι.
Παρόλα αυτά, με τα χρόνια έχω αλλάξει πολυ σαν χαρακτήρας. Αλλά έχω γίνει μάλλον πιο ανεκτική και με περισσότερη κατανόηση στους γύρω μου. Πότε θα αρχίσω να νιώθω κατανόηση και συμπάθεια για τον εαυτό μου δεν ξέρω!!!
(Μα είχες να κόψεις τα μαλλιά σου από 9 ετών; Δηλαδή; Πώς την έλεγαν, ήσουν η Ραπουνζέλ;;;;)
Φιλάκια
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλέ, εννοώ, να τα κόψω κοντά κοντά… χαχαχαχα!!!!!!!!!!!!!!!!! 😀
Κοίτα, και η κατανόηση έχει τα όρια της, όπως και το να συγχωρείς, να συμβιβάζεσαι, να ανέχεσαι, να αποδέχεσαι, να δικαιολογείς, να υπομένεις και όλα τα σχετικά… κάποια στιγμή, κάτι ξυπνά μέσα σου και λες τώρα τέλος, τώρα έχω σειρά εγώ, αλλά πάντα με καλοσύνη και κατανόηση προς τους άλλους! 😉
ΑΦ! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ώστε να μην αρχίσω να σε αποκαλώ Ραπουνζέλ;;;;
Έχεις δίκιο, έρχεται κάποια στιγμή η ώρα που κοιτάζουμε και τον εαυτό μας. Εγώ βρίσκομαι εδώ και καιρό/χρόνια στη φάση που κοιτάζω μόνο τους αγαπημένους μου και νομίζω πως έχουν αρχίσει να χτυπάνε καμπανάκια κινδύνου. Οπότε θα πρέπει να κάνω κάτι…
ΧΧΧ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!