Μαμά, να πάω μια εβδομάδα στη Γαλλία; (Ή, πώς είναι να μεγαλώνεις πολίτες του κόσμου)

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και τόνο η ερώτηση θα μπορούσε να είναι:

• Μαμά, μου φτιάχνεις ένα τοστ;
• Μαμά, να δούμε μια ταινία το βράδυ;
• Μαμά, να πάω για καφέ το απόγευμα;

Αλλά το θέμα της ερώτησης ήταν πολύ πιο σοκαριστικό. Γιατί, θα με ρωτήσεις. Δεκαοχτώ χρονών γίνεται το παιδί σε λίγους μήνες, τελείωσε το σχολείο, θέλει ν’ αρχίσει να εξερευνά τον κόσμο – με εκδρομές του προγράμματος Erasmus στην προκειμένη περίπτωση, μεγαλύτερη ασφάλεια και τα λοιπά, αλλά και πάλι θέλει ν’ αρχίσει να εξερευνά τον κόσμο.

Και τώρα τι απαντάς η μάνα;

«Ποπο, τέλεια ευκαιρία, να το συζητήσουμε» ή μήπως «τι-λες-τώρα-παιδάκι-μου-ακόμη-δεν-βγήκες-από-το-αβγό-και-θέλεις-να-τρέχεις-στη-Γαλλία».

Και εννοείται ανάμεσα σε αυτές τις δύο πιθανές απαντήσεις υπάρχουν δεκάδες ακόμη επιλογές, κάθε τόνου και απόχρωσης.

Και τώρα τι απαντάς η μάνα;

Σιγά μην έχεις και ένα σωρό επιλογές, καλή μου. Η ζωή προχωράει, τα παιδιά μεγαλώνουν, και εκεί που σε ρωτάνε «μαμά τι να φορέσω στο σχολείο» η επόμενη ερώτηση είναι «μαμά μπορώ να πάω ταξίδι στην Ευρώπη με Interrail;»

Αυτό το «keep calm» για μένα το λέει, να το ξέρεις…

Και τώρα τι κάνεις η μάνα; 

Δείχνεις ψυχραιμία, έχεις εμπιστοσύνη στο παιδί, εμπιστοσύνη σε όλα όσα του έχεις μάθει αυτά τα 18 χρόνια, λες από μέσα σου ευχές και προσευχές. Γιατί το παιδί πρέπει να φύγει. Πρέπει να ταξιδέψει, να σπουδάσει (και) αλλού, να γνωρίσει κόσμο και τον κόσμο, να κόψει τον ομφάλιο λώρο, να δοκιμάσει τις δυνάμεις του, να φάει τα μούτρα του, να πεινάσει και να πρέπει να διαλέξει αν θα βγάλει εισιτήριο για το μετρό ή αν θα πάρει σάντουιτς, να πιαστούν οι ώμοι του από το σακίδιο, να έχει ξεχάσει να πάρει μαζί του αρκετά εσώρουχα.

Κι εσύ είπαμε, ευχές και προσευχές.

Και ν’ ακούς τη φωνή του μια φορά τη μέρα (ε, όχι, αυτό το θέλω, μην με πεις και υπερβολική!) και να ακούς στις τρεις κουβέντες που θα σου πει τη χαρά της ζωής και τον ενθουσιασμό της νιότης.

Και με κάθε προηγούμενο ταξίδι να προετοιμάζεσαι ψυχικά για τα επόμενα ταξίδια, για τα μεγαλύτερα και τα πιο μακρινά.

Γιατί έτσι κάνουν τα παιδιά που έχουν μάθει να πιστεύουν στον εαυτό τους και να πατάνε γερά στα πόδια τους, επάνω στις δυνατές βάσεις που έχει βάλει η οικογένεια όσο μεγάλωναν.

Πετάνε μακριά από τη φωλιά και ψηλά στα ουράνια και ανακαλύπτουν τον υπέροχο, μοναδικό κόσμο γύρω μας.

 

Σε φιλώ,

Ελένη