Έκανα μια βόλτα χθες στο Μοναστηράκι και το Θησείο. (Κυριακή ήταν το χθες.) Και το βλέμμα μου έπεσε πάνω στα αγόρια και τα κορίτσια που κυκλοφορούσαν, μεσημεροαπόγευμα ήταν.
Για κάποιο λόγο στάθηκε πάνω στα κορίτσια.
Είδα μια κουκλίτσα με τατουάζ στα χέρια της, με ένα ξεχειλωμένο μακό φανελάκι και σαγιονάρες παρέα με έναν μουσάτο της ηλικίας της. Και χαμογέλασα γιατί σκέφτηκα ότι αυτό το κορίτσι δεν ξέρει ή δεν την ενδιαφέρει πόσο όμορφο είναι. Σε αυτή τη φάση την ενδιαφέρει να βγαίνει με το φίλο της στα πέριξ του Θησείου και να περνάει καλά και δεν αφιερώνει χρόνο για να φτιάξει νύχι και να βαφτεί.
Είδα μια κοπέλα που χρειάστηκε να συγκρατηθώ για να μη τη σταματήσω για να της πω πόσο λάθος κάνει που ντύνεται έτσι. Φορούσε ένα φόρεμα κολλητό-πιο-κολλητό-δεν-γίνεται και κοντό-πιο-κοντό-το-λες-στρινγκ. Και πλατφόρμες. Και δεν θα 
ήταν πάνω από 20 χρονών. Και σκέφτηκα αυτό το κορίτσι δεν είχε γονείς να της πούνε ότι έτσι που βγήκε μοιάζει με πόρνη – και ούτε καν πολυτελείας; Γιατί δεν μπορεί από τη μια μέρα στην άλλη να άρχισε να ντύνεται έτσι. Και δεν την κατέκρινα. Τη λυπήθηκα που έχει τόσο χαμηλή αυτοπεποίθηση που πιστεύει ότι της αρμόζει να ντύνεται έτσι.
Και μετά είδα τρεις κοπέλες που κυκλοφορούσαν μαζί. Με τζινάκι και μπλουζάκια, με μαλλί αφρόντιστα φροντισμένο, κορίτσια της ηλικίας τους που θα μπορούσαν να είναι η αδερφή μου, η κολλητή μου, η κόρη μου.
Είδα περισσότερα από αυτά τα κορίτσια. Είδα κι ένα κορίτσι που μου σπάραξε την καρδιά γιατί φαινόταν πως ήταν χρήστρια ναρκωτικών, ταλαιπωρημένη και με σημάδια στα χέρια της. Μικρούλα ήταν. Κρίμα από το Θεό.
Αλλά θα σου πω γιατί ξεκίνησα να γράφω αυτό το post. Γιατί σκέφτηκα την κόρη μου, που είναι τώρα 15 χρονών. Πόσο κοντά είναι ηλικιακά σε αυτά τα κορίτσια. Πόσο μπορεί να αλλάξει ή να μην αλλάξει μέσα σε τρία, τέσσερα, πέντε χρόνια.
Πώς θα γίνει η κόρη μου όταν μεγαλώσει; Θα είναι ένα hipster τυπάκι (ή όπως θα τους λένε σε μερικά χρόνια); Θα είναι του μπουζουκιού και της πίστας; Θα είναι “φυσιολογική” κοπέλα της ηλικίας της; Μην πυροβολείτε, όπως το θεωρώ εγώ το φυσιολογικό. Θα συναντήσει στο δρόμο της πειρασμούς; (Θα συναντήσει υποθέτω, όλοι συναντήσαμε.) Θα αλλάξει πεζοδρόμιο; Θα σκοντάψει στην πορεία της ενηλικίωσής της σε εμπόδια αλλά θα σηκωθεί ξανά;
Και πόσο ρόλο παίζει το σπίτι, η οικογένεια, η ανατροφή μετά από κάποια ηλικία; Δεν πρέπει να τα παιδιά να μας αποκαθηλώσουν για να μπορέσουν μετά να μας αγαπήσουν επί ίσοις όροις; Τι θα συμβεί κατά την αποκαθήλωση; Χαλασμός ή ελεγχόμενη κατεδάφιση; Πολλές απορίες και σκέψεις για ένα κυριακάτικο απόγευμα. Αλλά το ερώτημα δεν παύει να καραδοκεί κάπου στις πτυχές του μυαλού:
Πώς θα γίνει η κόρη μου όταν μεγαλώσει;
Σε φιλώ,
Ελένη
myfortysomethingworld 
Όταν λέμε ότι ένα κορίτσι είναι «ντυμένο σαν πόρνη», το μόνο που καταφέρνουμε είναι να συντηρούμε την κουλτούρα του βιασμού που δυστυχώς είναι βαθιά ριζωμένη στον σύγχρονο κόσμο (όχι μόνο στην Ελλάδα).
Το ξέρω ότι δεν το είπατε επίτηδες και το ξέρω ότι δεν ήταν αυτός ο σκοπός σας.
Δυστυχώς όμως όλοι μας και όλες μας θα πρέπει να κάνουμε προσπάθεια για να εκμηδενίσουμε αυτή τη αντιμετώπιση απέναντι στις γυναίκες. Δεν γίνεται από μόνο του ούτε υπάρχει περίπτωση να μας βγει αυθόρμητα. Αυθόρμητα μας βγαίνει αυτό που έχουμε μάθει: Η κουλτούρα του βιασμού.
Δείτε αυτό: https://www.facebook.com/698115536949643/photos/a.698189670275563.1073741828.698115536949643/841719065922622/?type=1&theater
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Καλησπέρα,
Χαίρομαι πολύ για αυτή την επισήμανση, γιατί ενδεχομένως να σκέφτηκαν και άλλες αναγνώστριες έτσι χωρίς να το εκφράσουν, όμως προφανώς σε καμία περίπτωση δεν έκανα αυτό το συνειρμό. Νομίζω πως κανένα ντύσιμο και καμία συμπεριφορά δεν θα μπορούσε ΠΟΤΕ να δικαιολογήσει ούτε στο ελάχιστο το βιασμό ή το βιαστή.
Ούτε το αν ένα κορίτσι ντύνεται σαν πόρνη θα σήμαινε ότι προκαλεί ή της αξίζει να πάθει κάτι.
Ο τρόπος με τον οποίο το ανέφερα στο άρθρο μου ήταν για να δείξω ότι υποτιμά τον εαυτό της θέλοντας να προκαλέσει τα αντρικά βλέμματα. Και πιθανώς ο χαρακτηρισμός κυριολεκτικά να είναι λάθος.
Φιλικά,
Ελένη
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Είμαι σίγουρη ότι δεν έχετε κάνει αυτό τον συνειρμό. Πριν αρχίσω να ενημερώνομαι για το θέμα είχα μιλήσει κι εγώ ανάλογα, χωρίς φυσικά να κάνω κάποιο συνειρμό. Το πρόβλημα είναι πως αυτό ακριβώς συντηρεί τον πατριαρχικού τύπου έλεγχο στο τι φοράμε. Είναι λυπηρό αλλά ισχύει.
Με το σχόλιό μου φυσικά δεν είχα σκοπό να σας κατηγορήσω για κάτι, απλώς ελπίζω να προκαλέσει λίγο περιέργεια για το θέμα σε ανθρώπους που ίσως να μη το γνωρίζουν καλά.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Αν και είμαι (ακόμα) τριαντάρα, πολλές φορές με ενοχλούν το πως τριγυρνούν τα κοριτσόπουλα εκεί έξω. Που μπερδεύουν το φεμινισμό και την ανεξαρτησία με το γδύσιμο.που φορούν ένα καυτό σορτσάκι βραζιλιάνικου τύπου μέσα σε ένα λεωφορείο. (Καλα, δεν σιχαίνονται οταν κάθονται;). Και όχι, συνειρμικά δεν θα πάω στην κουλτούρα του βιασμού για την οποία μιλά η κυρία Μαρκοπούλου. Αυτός που θέλει να κάνει το κακό, θα στο κάνει ακόμα κ αν φοράς κελεμπία. Μια συζήτηση ομως που είχα με άντρες φίλους μου προ ημερών, με έβαλε να σκεφτώ διαφορετικά για αυτο και ξανά-τοποθετούμαι στο θέμα:
«Κατερίνα, μου είπαν, ξεχνάς ότι πλέον στη χώρα νας υπάρχουν πολλοί μετανάστες. Μετανάστες απο χώρες μουσουλμανικές κ καθαρά συντηρητικές, όπου η αρετή κ η θέση της γυναίκας ειναι συνυφασμένη με τα διαφορετικά ρούχα. Που το να εχεις το κεφάλι σου ακάλυπτο ισούται με το εισαι ημίγυμνη. Φαντάσου λοιπον πως μπορεί να τρελαίνονται όλοι αυτοί που έρχονται εδώ κ πως μπορει να ερμηνεύουν αυτού του τύπου της συμπεριφορές.»
Ομολογώ πως δεν το ειχα σκεφτεί ετσι. Κ σίγουρα το πως ντύνομαι δεν μπορει να εξαρτηθεί απο το ποιος επισκέπτεται τη χώρα μου κ τι διαφορετική κουλτούρα κουβαλάει. Αλλα στην κόρη μου θα έλεγα αυτό που είπε η Ελένη, να μην υποτιμά τον εαυτό της με το ντύσιμό της, αλλά κ να μην προκαλεί άσχημα κ σκόπιμα κ σίγουρα να προσέχει τις κακοτοπιές…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Εμείς που έχουμε μόνο αγόρια μπορεί να μη μας απασχολεί το ύψος της φούσκας αλλά και πάλι είναι τόσοι κίνδυνοι εκεί έξω που παραμονεύουν που δε ξέρουμε από που να φυλαχτουμε πρώτα!
Υπομονή Ελένη και θα τη δεις να ακολουθεί τα χνάρια σου!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Μακάρι Δέσποινα που έχεις το όνομα της βαφτιστήρας μου, αυτό ελπίζω κι εγώ!
Φιλιά
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εσείς που έχετε μόνο αγόρια έχετε διπλή ευθύνη για το πως αντιμετωπίζει η κοινωνία το «μήκος της φούστας». Είναι ευθύνη σας να τους μάθετε ότι η αξία μιας γυναίκας δεν μετριέται ούτε με το μήκος της φούστας, ούτε με το πόσους άντρες έχει κάνει σεξ. Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να μαθαίνουμε τα κορίτσια να αποφεύγουν το βιασμό, και να ξεκινήσουμε να μαθαίνουμε στα αγόρια την έννοια της «συναίνεσης».
Φυσικά δεν αναφέρομαι σε εσάς προσωπικά.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Δεν είμαι γονιός, δεν μπορώ να ξέρω, θ’ απαντήσω μόνο απ’ αυτά που έχω δει κι έχω καταλάβει γύρω μου: Ο κάθε άνθρωπος θα πάρει το δρόμο του όπου κι αν μεγάλωσε, με όποιον κι αν μεγάλωσε. Η κόρη σου θα φτιάξει τη δική της ζωή, όπως τη θέλει και την ονειρεύεται (Αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε όλοι μας για να είμαστε αληθινά χαρούμενοι). Αυτό στο οποίο παίζει και θα παίζει πάντα ρόλο η οικογένεια είναι στο θέμα του σεβασμού και της αγάπης. Αν η κόρη σου έμαθε στο σπίτι που μεγάλωσε ν’ αγαπάει και να σέβεται τον εαυτό της και κατ’ επέκταση και τους άλλους, τότε όπως κι αν συνεχίσει τη ζωή της, θα είναι καλά. Είμαι σίγουρη εφόσον έχει εσένα μαμά, πως θα είναι καλά! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Έτσι όπως το λες είναι Φανή μου, ο σεβασμός, η αγάπη (και η αυτοεκτίμηση να προσθέσω) είναι το… βαρύ πυροβολικό που μπορεί να προσφέρει ένας γονιός στο παιδί του. Όσο για τα άλλα, εννοείται πως πρέπει να φτιάξει τη ζωή της και η κόρη μου και κάθε παιδί, έτσι όπως το ίδιο την ονειρεύεται…
Φιλάκια και σε ευχαριστώ που βρίσκεις πάντα κάτι θετικό να μου πεις!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Το μήλο κάτω απο τη μηλιά θα πέσει, όποτε κοπελιά τι φοβάσαι;Χιχιχιχι
Μια χαρά θα ειναι το κοριτσάκι σου Ελενακι, αλίμονο αν δεν προβληματιζοσουν βέβαια, το να είσαι γονιός όπως λέει κ μια φίλη μου ειναι full time job…😄
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Έτσι, έτσι, να ακούω καλά λόγια από εσάς φίλες μου – λες και γράφοντας πηγαίνω γυρεύοντας να ακούσω τα κομπλιμέντα μου 🙂
Αλλά, ναι, είναι full time job, μια χαρά το λέει η φίλη σου!
Τα φιλιά μου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Συνήθως οι κόρες έχουν ως πρότυπο τη μαμά τους μετά την εφηβεία. .. γι αυτό κάνε υπομονή Ελένη μου και θα δεις η κούκλα σου θα γίνει το ίδιο στιλάτη και καλόγουστη με σένα!!!! Ακόμα όμως κι αν δεν ακολουθήσει το δικό σου στυλ πάλι θα την επηρεάσεις και ποτέ δεν θα γίνει κανένα ακραίο παράδειγμα!!!!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Σε ευχαριστώ πολύ για την ενθάρρυνση και τα καλά σου λόγια! Αυτό ελπίζω κι εγώ – εννοώ να κάνει τα τρελά της σαν κορίτσι και νέα γυναίκα αργότερα, αλλά μέχρι εκεί 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Συγχαρητήρια για το ποστ σου!! Νομίζω πως εκφράζει τις ανησυχίες όλων μας, είτε είμαστε μητέρες, είτε θα γίνουμε στο μέλλον.
Προσωπικά, πριν λίγο καιρό μπήκα στα πρώτα «-άντα» και πρόσφατα είχα ακριβώς αυτή τη συζήτηση που αναφέρεις με μία φίλη μου. Γενικά αναλύαμε το πόσο «εύκολα» σχετικά είναι τα πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού από την άποψη του ότι έχεις περισσότερες πιθανότητες στο να σε ακούει ή γενικά στο να κάνει αυτά που του λες. Με το που έρθει, όμως, η εφηβεία τί γίνεται; Εκεί που πλέον αρχίζει να γίνεται ολοκληρωμένος άνθρωπος με κρίση και άποψη; Έπειτα από κάποιες ώρες συζήτησης καταλήξαμε κι οι δυο μας στο συμπέρασμα ότι «Αν κάποια στιγμή δω την κόρη μου στα 16 της να βγαίνει για καφέ με φουστοζώνη και με μπλουζάκι ανύπαρκτο με έξω το στήθος, σημαίνει ότι σαν γονιός κάποιο λάθος έχω κάνει και μάλιστα αυτό το λάθος έγινε αρκετά χρόνια πριν»
Γνώμη μου είναι πως το να «διορθώσω» το παιδί μου στα 16, στα 26 ή στα 36 του απαιτεί μια υπερ-προσπάθεια, η οποία…. δεν ξέρω τελικά αν θα έχει αποτέλεσμα. Κι αυτό γιατί θεωρώ πως τέτοιες συμπεριφορές (ντυσίματος, εθισμών κτλ) θα πρέπει να προσπαθήσω να τις αποφύγω από όσο πιο νωρίς γίνεται. Όμως,… πώς γίνεται αυτό;;; Στην παρούσα φάση υποθέτω πως το μόνο που θα μπορούσα να κάνω σαν μητέρα (όταν έρθει εκείνη η ώρα) είναι μόλις το παιδί μου μεγαλώσει τόσο ώστε να καταλαβαίνει τί συμβαίνει γύρω του, να το πάρω και να ξεκινήσουμε μαζί τις βόλτες, σχολιάζοντας από κοινού αυτά που βλέπουμε γύρω μας. Δηλαδή: «Την βλέπεις αυτή την κοπελίτσα πώς είναι ντυμένη; Εσένα ποιά είναι η γνώμη σου; Δεν θα ήταν πιο όμορφη αν ήταν ντυμένη αλλιώς; Μήπως έτσι όπως είναι ντυμένη δίνει λάθος εντυπώσεις στους γύρω της;» κ.α. τέτοια. Ίσως ένας τέτοιος τρόπος με ζωντανά παραδείγματα να είναι ένας έμμεσος τρόπος να περάσω στο παιδί μου το τί είναι «φαίνομαι σαν μια κοπέλα του δρόμου» και τί είναι «φαίνομαι εμφανίσιμη» (ώστε να ξέρει και να τα αποφύγει ως πρότυπα αύριο μεθαύριο), ίσως πάλι και όχι. Δεν ξέρω… αν κάνω λάθος διορθώστε με… πάντως είμαι κι εγώ πελαγωμένη με όσα βλέπω γύρω μου! 😦
Ελπίζω να μην σε κούρασα με την πολυλογία μου, αλλά χάρηκα πάρα πολύ που συνάντησα το ποστ σου!! (Πίστεψέ με θα μπορούσα να γράψω άλλα τόσα 🙂 ) Όλα όσα αναφέρεις είναι προβληματισμοί που μας απασχολούν όλους κι είναι καλό να ακούμε διάφορες απόψεις για κάτι που θα αντιμετωπίσουμε κι εμείς οι ίδιοι κάποια στιγμή στο μέλλον.
Φιλικά,
Μαριάννα
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Γεια σου Μαριάννα,
Είναι πολλά αυτά που έθιξες, όπως αντίστοιχα έκανα κι εγώ και συμφωνώ μαζί σου. Δεν με κούρασες καθόλου, ίσα ίσα έντυσες με λογική αυτά που έγραψα εγώ με περισσότερη συναισθηματική φόρτιση.
Πέρα όμως από τα γενικά που γράφουμε, θα σου πω ότι κάνω με την κόρη μου αυτό ακριβώς που περιγράφεις, σχολιασμό του ζωντανού παραδείγματος. Προσπαθώ μάλιστα να μην είμαι επικριτική, αλλά θέτοντας κάποιες ερωτήσεις να ζητάω από την ίδια να κρίνει και να εγκρίνει ή να απορρίψει.
Αλλά ότι είμαι κι εγώ πελαγωμένη, δεν το κρύβω είμαι! Υπομονή και δύναμη, μαμάδες είμαστε, ξέρουμε από αυτά!
Πήρα φόρα και δε σου είπα ότι χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω και θα με βλέπεις τακτικά στο blog σου ως (επίδοξη) συγγραφέα.
Φιλιά
Ελένη
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Νομίζω τελικά πως, όπως λες, το καλύτερο είναι να μη φορτώνουμε τα παιδιά με ένα σωρό «Μη!» και «Δεν πρέπει!» αλλά να τα αφήνουμε να συνειδητοποιήσουν κάποια πράγματα από μόνα τους. Αυτό σίγουρα θα τα βοηθήσει να προστατευτούν, αλλά και να κρίνουν σωστά όταν θα τους τύχει κάτι για το οποίο εμείς απλά δεν προλάβαμε να τα προειδοποιήσουμε!
[Αχ βρε συ,.. τώρα διάβασα στο βιογραφικό σου ότι γράφεις παιδικά βιβλία!!! Πολλά συγχαρητήρια!!!!!!!!!!!!!!! Τα παραμύθια τα θεωρώ μακράν το πιο δύσκολο κομμάτι της λογοτεχνίας! (και την ποίηση επίσης). Απευθύνονται σε πολύ απαιτητικό κοινό (αν δεν αρέσει αυτό που γράφεις στους μικρούληδες αναγνώστες θα σου δείξουν την απόρριψή τους με τον πιο άμεσο τρόπο!!) και όσο γράφεις πρέπει να έχεις στο μυαλό σου χίλια-δυο πράγματα (προσιτή και κατανοητή γραφή, ηθικό δίδαγμα… ουφ αγχώθηκα! χαχα)
Θα χαρώ πάρα πολύ να συναντήσω το οποιοδήποτε σχόλιό σου στις αναρτήσεις μου και, δεδομένου ότι είσαι πιο έμπειρη στη συγγραφή από εμένα, αν ποτέ συναντήσεις κάποιο λάθος σε αυτά που γράφω, μην διστάσεις να μου το επισημάνεις! Το μπλογκ μου είναι καθαρά ερασιτεχνικού επιπέδου και, παρόλο που ό,τι πληροφορίες ανεβάζω τις διασταυρώνω από ένα σωρό πηγές, ποτέ δεν είμαι σίγουρη ότι όντως δε μου έχει ξεφύγει κάτι!]
Φιλάκια πολλά!!! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Χαίρομαι που συναντηθήκαμε και είμαι σίγουρη πως θα βρω πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες στο blog σου. Μη νομίζεις πως θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα! Ξέρω από το σπίτι μου πόσο απαιτητικό «κοινό» είναι τα παιδιά, και εκτιμώ επίσης τα παραμύθια, και χαίρομαι πάρα πολύ που έχουν εκδοθεί αυτά τα δύο, αλλά μέχρι εκεί 🙂
Ωστόσο, τις ιδέες μου και τα σχόλιά μου θα τα βλέπεις γιατί με το brainstorming γινόμαστε καλύτεροι σε όλα τα επίπεδα.
Φιλιά και καλημέρα
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Νομίζω πως θα περάσει από πολλά στάδια, όπως όλοι μας.
Και μην ανησυχείς, μετά την αποκαθήλωση έρχεται η αγάπη η ουσιαστική, αν θα είναι επί ίσοις όροις δε νομίζω, οι γονείς σαφώς και αγαπούν πολύ περισσότερο τα παιδιά τους από το αντίστροφο… Γι’ αυτό προβληματιζόμαστε άλλωστε και για όλα αυτά που τα αφορούν. Τα φιλιά μου! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Έχεις δίκιο σε όλα Πέτρα μου. Αλλά εμείς οι γονείς θα φτιάχνουμε πάντα σενάρια – και πάντα θα ανησυχούμε για τα χειρότερα!
Φιλιά πολλά
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πραγματικά, αυτό δεν τελειώνει ποτέ… Φιλιά και καλό ξημέρωμα 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Η κόρη μου είμαι μόλις τριών ετών και όμως από τώρα σκέφτομαι την εφηβεία της, βλέπω και εγώ κοριτσάκια στο δρόμο που δεν μου αρέσει καθόλου το στυλ τους και λέω χαριτολογώντας πως αν μου κάνει τέτοια θα τις βγάλω το μαλλί. Μεταξύ μας όμως ξέρω ότι κάτι τέτοιο δεν θα έχει αποτέλεσμα και ομολογώ πως το άρθρο σου με τρόμαξε.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Εμένα με τρομάζουν αυτά που βλέπω γύρω μου! Και σκέφτομαι πως πολλά πράγματα/επιλογές που κάνουν οι έφηβοι ή οι νέοι ενήλικες είναι τυχαία και εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις παρέες τους. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε νομίζω είναι να βασιζόμαστε στις αρχές και τις αξίες που έχουμε μεταφέρει στα παιδιά μας μεγαλώνοντας. Και να ελπίσουμε να έχουν και να έχουμε τύχη!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλημερα Ελενη !
οι σκέψεις και οι αγωνίες σου , ειναι σκέψεις και αγωνιες όλων μας ! Ταυτίστηκα απόλυτα με ολα όσα γράφεις, εχω πιάσει και εγώ τον εαυτό μου να χαζεύω μεγαλύτερα παιδια προσπαθώντας να δω πως ντύνονται,πως συμπεριφέρονται και κάπως να μαντέψω πως θα ειναι ή πως δεν θα ήθελα να ειναι, τα δικά μου! Στα σίγουρα πρεπει να ειμαστε δίπλα τους σε αυτές τις τρυφερές ηλικίες που ψάχνουν τον εαυτό τους, διαμορφώνουν την προςωπικοτητα τους, διακριτικά αλλα και επίμονα !!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Αυτό το διακριτικά και επίμονα είναι μάλλον το η καλύτερη συμβουλή!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
15 ετών έχει ήδη καθοριστεί το στυλ της…μεγάλωσε πια! Τι να πούμε κι εμείς που είμαστε ακόμα στα 4 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ακόμη πιο δύσκολο, φιλενάδα. Αλλά ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ως γονιός, έχουν δει πολλά τα μάτια μου…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!