Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι στα κρεβάτια των μωρών μου;

Θυμάμαι πως όταν αγοράσαμε το “μεγάλο” κρεβάτι στον 2,5 χρονών γιο μου, αφού σύντομα περιμέναμε καινούργιο ένοικο για τη βρεφική κούνια, μου φαινόταν ένα μικροσκοπικό σωματάκι επάνω σε ένα τεράστιο κρεβάτι/αλάνα.

Μερικές στιγμές μετά, σήμερα το πρωί δηλαδή, μπήκα στο δωμάτιό για να τον ξυπνήσω για να πάει στο φροντιστήριο και αντίκρισα έναν νεαρό άντρα, με τα τριχωτά του πόδια και τα γενάκια του, να πιάνει όλο το κρεβάτι του μωρού μου.

Ποιος είναι αυτός ο άντρας;

Μπήκα θορυβημένη στο δωμάτιο της κόρης μου – δεν μπορεί, εκεί θα βρω το μωρό που έβαλα για ύπνο χθες το βράδυ.

Μέσα στη γαλήνη του ύπνου τα χαρακτηριστικά της, τα τονισμένα ζυγωματικά και η γραμμή των φρυδιών, το στόμα-λουλούδι, τα απαλά καστανά μαλλιά μου το θύμισαν, πράγματι. Κάτω από το σεντόνι όμως πρόβαλαν κάτι λεπτά και μακριά πόδια που θα μπορούσαν να ανήκουν σε έφηβη και καμπύλες που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω.

Ποια είναι αυτή η νεαρή γυναίκα;

Ποιοι είναι αυτοί οι καινούργιοι άνθρωποι στα κρεβάτια των μωρών μου;

Τι σκέφτονται, τι νιώθουν, τι όνειρα κάνουν, τι επιθυμίες έχουν;

Κι αν όταν ήταν μωρά και νήπια μπορούσα να τα πιάσω από το χέρι και να τα παρηγορήσω με ένα φιλί, να ξαπλώσω δίπλα τους στο κρεβάτι και να πούμε “τα δικά μας” κάθε φορά που τα έβλεπα στεναχωρημένα, αν ήξερα πως μπορούσα να ικανοποιήσω τις βασικές τους επιθυμίες με μακαρόνια με τυρί και παίζοντας μαζί τους στο πάτωμα ένα επιτραπέζιο ή βλέποντας την αγαπημένη τους Φαντασία του Disney, τώρα τι μπορώ να κάνω για να είναι πάντα καλά και ευτυχισμένα;

Ίσως και πάλι να τους πιάνω το χέρι, να τους ακούω, να είμαι εκεί όποτε θέλουν απλά την παρουσία μου ακόμη κι αν δεν μου μιλάνε, να είμαι η μαμά τους, ακόμη κι αν τώρα δεν χωράει η κόρη μου στην αγκαλιά μου και αν πρέπει να υψώνω το βλέμμα μου προς τα πάνω για να κοιτάξω το γιο μου στα μάτια.

Σας φιλώ γλυκά όλες τις μανούλες μικρών και μεγάλων μωρών

Ελένη